اثربخشی طرحواره درمانی بر تکانشگری و ناگویی هیجانی در افراد مبتلا به اختلال مرزی

یگانه امامی¹ معصومه باقرنهاد² روح الله ایزانلو³ سلمان نظری⁴

1) کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بجنورد، بجنورد،‌خراسان شمالی
2) کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه سنا ساری، ساری، مازندران
3) کارشناسی ارشد مشاوره، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه گیلان، رشت، گیلان
4) کارشناس مشاوره، مرکز آموزش عالی شهید رجایی، دانشگاه فرهنگیان بابل، مازندران

محل انتشار : سومین همایش ملی روان‌شناسی بالینی کودک و نوجوان(cpcauma3.ir)
چکیده :
هدف: هدف پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی بر تکانشگری و ناگویی هیجانی در افراد مبتلا به اختلال مرزی بود. روش: طرح پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش گردآوری داده‌های نیمه آزمایشی با گروه‌های آزمایش و کنترل و در قالب طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه مراجعه کنندگان به مراکز مشاوره شهر اراک در پاییز و زمستان 1401 بود که تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزاری شدند. گروه آزمایش، طی 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت انجام مداخله قرار گرفتند و به پرسشنامه‌های تنطیم شناختی هیجان گارنفسکی، کراج و سپینهاوون (2001)، تکانشگری بارات و همکاران (1998) و ناگویی هیجانی بگبی، پارکر و تیلور (1994) پاسخ دادند. داده‌ها نیز با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره با استفاده از نرم افزار SPSS-26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد طرحواره درمانی باعث کاهش تکانشگری و بهبود ناگویی هیجانی در افراد شرکت کننده گروه آزمایش شد (05/0p-.). بحث و نتیجه‌گیری: می‌توان از طرحواره درمانی در درمان کسانی که مشکلات هیجانی دارند (مانند افراد مرزی) استفاده کرد و باعث بهبود و تعدیل هیجانات منفی در آنها شد.
کلمات کلیدی : طرحواره درمانی تکانشگری ناگویی هیجانی اختلال مرزی