پژوهشی بر ساختار فرهنگی وزارت امورخارجه ایران؛ بازه زمانی مورد مطالعه: قرن هفدهم میلادی(ادوار صفویان).

مجیدرضا مقنی پور¹ سید ابوالفضل عبداللهی منش²

1) دانشیار دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز
2) دانشجو کارشناسی ارشد پژوهش در فرش دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز

محل انتشار : ششمین کنفرانس بین المللی و هفتمین کنفرانس ملی عمران، معماری، هنر و طراحی شهری(7iccacs.ir)
چکیده :
قرن هفدهم میلادی؛ شروع ارتباط جدی ایران با جهان به‌ویژه کشورهای اروپایی است. این ارتباطات در صور‌هایی نظیر روابط تجاری(صادرات قالی و ابریشم) و تعاملات دیپلماسی، خود را به نمایش می‌ گذارد. از طرفی یکی از بحران‌های جدی ایران در ادوار صفویان درگیری مداوم با عثمانیان و ازبکان بوده‌است. فلذا این مهم ایجاب می‌کرد تا روابط مستحکمی را با دول اروپایی برقرار کنند؛ تا در صورت نیاز از آن دولت ‌ها کمک مالی و نظامی درخواست کنند. لذا این مهم ایجاب می ‌کرد تا ایران روابط مستحکم و حسنه‌ای را با سایر کشورها توسط سازمانی نظام‌مند بنام وزارت امور خارجه داشته باشد. پژوهش پیش‌ رو سعی بر آن دارد تا بررسی نماید ساختار و استراتژی‌های صفویان در اداره وزارت امور خارجه ایران در قرن هفدهم به چه شکل بوده‌است. روش پاسخ‌گویی به سوالات پژوهش به‌صورت توصیفی- تحلیلی انتخاب گردیده است و رویکرد پژوهش نیز سیاسی - تاریخی می‌باشد. هدف اصلی از انجام پژوهش شناخت صحیح از ساختار وزارت امور خارجه صفویان در قرن هفدهم است و به‌کارگیری نقاط قوت آنان در تعاملات خارجی زمان حال(ایران امروزی) می‌باشد. یافته‌های پژوهش نشان دادند، وزارت امور خارجه ایران براساس سیاست‌های کلی صفویان اداره می‌گشته‌است و تجمل‌گرایی، روابط حسنه با کشورهای دوست و حتی دشمن و کیاست همیشه در رأس کار این سازمان قرار داشته‌است و یکی از مهم ترین افراد هادی در سازمان مذکور که نقش بسیار پر رنگی داشته‌است می‌توان به ایلچی اشاره کرد. ضرورتِ صلاحیت انتخاب این شخص تا بدانجایی اهمیت داشته‌است که می‌توانسته موجب صلح دو کشور یا شروع درگیری مابین ایران و کشور هدف گردد.
کلمات کلیدی : کلید واژه: ایران صفویه فرهنگ و تمدن ایرانی قرن هفدهم میلادی وزارت امور خارجه دیپلماسی.