برنامه ریزی شهرهای هوشمند و ارزیابی معیارهای آن

روشنک رضاپور¹ بهنام ظاهری عبده وند²

1) گروه شهرسازی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران -
2) گروه شهرسازی، موسسه آموزش عالی دانش پژوهان پیشرو، اصفهان، ایران -

محل انتشار : ششمین کنفرانس بین المللی و هفتمین کنفرانس ملی عمران، معماری، هنر و طراحی شهری(7iccacs.ir)
چکیده :
در سال‌های اخیر، پروژه‌های شهر هوشمند بیشتر و بیشتر در سراسر جهان محبوب و گسترده‌تر شده‌اند. افزایش مداوم جمعیت شهر و پیچیدگی مدیریت شهری، دولت های محلی را به سمت استفاده قوی از فناوری ها برای حمایت از کیفیت بالاتر فضاهای شهری و ارائه بهتر خدمات عمومی سوق می دهد. جذابیت شهرهای هوشمند که می توانند فناوری پیشرفته، محیط سبز و رفاه را برای شهروندان به هم پیوند دهند، همه شهرداری ها را مستقل از ابعاد، منطقه جغرافیایی یا فرهنگشان مورد علاقه خود قرار می دهد. با این حال، مفهوم شهر هوشمند به دور از ابهام است. چندین تجربه در سراسر جهان نشان می دهد که شهرها خود را هوشمند تعریف می کنند، اما معنای نسبت داده شده به این کلمه هر بار متفاوت است. مفهوم شهر هوشمند از تجربه تجربی رشد کرده است، بنابراین مطالعه نظری سیستمی در مورد این پدیده هنوز وجود ندارد. رشد سریع تراکم جمعیت در شهرهای شهری ایجاب می کند که خدمات و زیرساختی برای پاسخگویی به نیازهای ساکنان شهر فراهم شود. بنابراین، افزایش تقاضا برای دستگاه‌های تعبیه‌شده مانند حسگرها، محرک‌ها و گوشی‌های هوشمند افزایش یافته است که منجر به پتانسیل تجاری قابل توجهی برای عصر جدید اینترنت اشیا (IoT) شده است، که در آن همه دستگاه‌ها قادر به اتصال و اتصال هستند. از طریق اینترنت با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند. توسعه شهرهای هوشمند با مطالعه جامع سیستم عمومی اسکان همراه است. هدف این مطالعه استفاده از سیستم شاخص‌ها برای ارزیابی عینی سرزمین‌ها و همچنین تعیین تأثیر هر بخش در ارزیابی کلی عملکرد «شهر هوشمند» است. برنامه های شهر هوشمند امروزی جدیدترین تکرار از نوآوری های اجتماعی و فنی شهری است. هدف آنها استفاده از فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات (ICT) برای بهبود عملکرد اقتصادی و زیست‌محیطی شهرها و در عین حال ارائه کیفیت زندگی بهتر برای ساکنان است. برنامه ریزان شهری سنت دیرینه ای در همسوسازی نوآوری های تکنولوژیکی با محیط ساخته شده و ساکنان دارند، اما تا به امروز فقط به صورت حاشیه ای در بحث شهرهای هوشمند شرکت داشته اند. با این حال، این وضعیت شروع به تغییر می کند زیرا پروژه های هوشمند نمادین و منحصر به فرد جای خود را به شهر هوشمند «واقعی موجود» می دهند و مداخلات فناوری اطلاعات و ارتباطات به عنوان ویژگی های همه جانبه شهرهای قرن بیست و یکم در حال ظهور هستند. همچنین نحوه تعامل برنامه‌ریزان شهری با فرآیندهای شهرسازی هوشمند از طریق پروژه‌ها، شیوه‌ها و سیاست ارائه می‌کنند. آنها تأثیر عمیق و پایدار دیجیتالی شدن بر برنامه ریزی شهری و فرصت های متعدد برای برنامه ریزان شهری را نشان می دهند تا به عنوان قهرمانان و پیشرانان شهر هوشمند خدمت کنند.
کلمات کلیدی : شهرسازی برنامه ریزی شهری شهر هوشمند شهر دیجیتال رویکرد نوین