طراحی مجتمع مسکونی جوانان تهران با تأکید بر تأثیر تعامل گرایی در عرصه میانی مسکن

ندا میرزا خان خمسه¹ سید علیرضا شجاعی²

1) کارشناسی ارشد ، گروه معماری ، واحد ارم ، دانشگاه غیرانتفاعی ، فارس ، ایران
2) استاد دانشگاه ،گروه معماری و شهرسازی ، عضوهیئت علمی تمام وقت دانشگاه واحد ارم ، فارس ، ایران

محل انتشار : پنجمین کنگره بین المللی مهندسی، تکتولوژی و علوم کاربردی(etas2023.com)
چکیده :
با گسترش شهرها و افزایش تعداد فضاهای زندگی و تغییر در سبک زندگی مردم، گاهی اوقات ارتباط بین ساکنین کاهش یافته است. پس از مدت¬ها ساکنان آپارتمان یکدیگر را نمی¬شناسند. یکی از دلایلی که می¬تواند این مشکل را افزایش دهد نبودن مکانی ویژه برای گردهمایی، تبادل نظر و آشنایی با ساکنان باشد. در معماری قدیم ایران یکی از فضا‌هایی که ساکنان آن خانه را در خود جای داده‌اند و در آنجا افراد دیگری با یکدیگر ارتباط برقرار می¬کردند، حیاط مرکزی بوده است. این حصار در بیشتر مناطق ایران در منازل و اماکن عمومی وجود دارد و تبدیل به یکی از بهترین فضاها برای زندگی و ایجاد ارتباط افراد، یعنی جوانان در حیاط مرکزی شده است. آنها این کار را انجام می¬دهند زیرا حیاط یک مفهوم چند وجهی است. اما در آپارتمان¬های امروزی حیاط تنها فضایی است که گاهی افراد را از خیابان جدا می¬کند این منجر به واحد مسکونی می¬شود. با توجه به مشکل به این نتیجه رسیدیم که با احیای مفهوم حیاط مرکزی برقراری ارتباط بین ساکنین و بخصوص جوانان وبازگرداندن روح خانه به آپارتمان در اینجا به پنج فصل اشاره شده و در نهایت نمونه¬هایی از آثار تقلیدی از طرح حیاط مرکزی آورده شده است. که نیازهای روز تغییر کرده و از آنها برای ایجاد عرصه میانی در داخل مجتمع¬های مسکونی هم در سطح زمین و هم در ارتفاع استفاده کرد. زیرا در نمونه¬های ذکر شده در، مجتمع¬های مسکونی از یک فضای پیشنهادی به فضایی پویا و پر جنب و جوش تبدیل شده است که ساکنان آن و برخی ازجوانان درکنار یکدیگر جمع شده-اند، با یکدیگر ارتباط برقرار می¬کنند تبدیل شده است. پس در این تحقیق روند طراحی پس ازتجزیه و تحلیل، شناخت و مطالعات درمورد طراحی مجتمع مسکونی جوانان تهران با تأکید بر تأثیر تعامل گرایی در عرصه میانی مسکن را مورد بحث قرار می‌دهیم.
کلمات کلیدی : مجتمع مسکونی – مسکن جوانان – تعامل گرایی – عرصه میانی