می و می‌خواری در دیوان الهوی والشباب

نسترن چاوشیان¹ حسین احمدی² هادی رامش³

1) دانشجوی ارشد ادبیات معاصر دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
2) دانش‌آموخته ارشد ادبیات محض دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
3) دانشجوی دکترای ادبیات محض دانشگاه شهید مدنی آذربایجان

محل انتشار : چهارمین کنفرانس بین المللی تحقیقات پیشرفته در مدیریت و علوم انسانی مونیخ، آلمان(huconf.com)
چکیده :
بشاره الخوری شاعر معاصر عرب‌زبان است که در اواسط قرن بیستم در کشور لبنان دیده به جهان گشود. ریشه‌های شعر بشاره الخوری به ترکیبی از سنتهای ادبی عربی کلاسیک و معاصر بازمی‌گردد که به اشعار او عمق تاریخی و فرهنگی ویژه‌ای می‌بخشد. الخوری در اشعار خود به موضوعات گوناگونی از جمله عشق و شراب، وطن و وطن‌دوستی، هویت و آزادی به نگاهی متعهد و تأملی پرداخته است. می و می‌خواری، از جمله موضوعاتی است که در شعر عربی و فارسی، از دیرباز، مورد توجه شاعران بوده است. شاعران، از می و میخواری، و مشتقات آن به عنوان ابزاری برای بیان احساسات، انتقادات و... استفاده کرده‌اند. در شعر عربی، می و می‌خواری، اغلب با عشق و شور و شوق همراه شده است. بشاره الخوری در دیوان الهوی و الشباب غالباً از شراب و مستی، برای بیان عشق و علاقه خود به معشوق و محبوب خویش بهره برده است. در این مقاله سعی شده است تا جنبه‌های کاربردی شراب و مستی آن در دیوان الهوی والشباب بشاره الخوری تبیین شود و قدرت شاعر در به کارگیری مضامین ساقی‌نامه در اشعارش واکاوی گردد.
کلمات کلیدی : می و میخواری دیوان الهوی والشباب بشاره الخوری