اثر تمرین استقامتی خطی و غیرخطی بر روی عملکرد استقامتی موش¬های صحرایی نر ویستار

وحید نعمتی¹ احمد رحمانی² عبدالحکیم آق آتابای³ سمانه هادی⁴

1) کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی کاربردی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه زنجان، زنجان، ایران.
2) استادیار، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه زنجان، زنجان، ایران.
3) استادیار، گروه فارماکگنوزی، دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی زنجان، زنجان، ایران.
4) دانشجوی دکترای فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.

محل انتشار : دومین همایش‌ بین‌المللی فیزیولوژی ورزشی (sportuma2023.ir)
چکیده :
چکیده مقدمه و هدف: بیشتر رشته¬های ورزشی با عامل استقامت سروکار دارند و وجود آن نقش بسیار حیاتی در پیروزی و موفقیت ورزشکاران یا تیم¬های ورزشی دارد؛ به همین دلیل، رمز موفقیت در این میان استفاده از شیوه¬های مناسب تمرینی است. برنامه¬های تمرینی زمانبندی شده¬ای که در سال¬های اخیر مورد استفاده قرار گرفته است برای رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده نسبت به برنامه¬های تمرینی غیر زمانبندی شده نتایج بهتری را نشان داده است. از بین برنامه¬های زمانبندی شده، برنامۀ زمانبندی خطی معکوس و موجی روزانه رایج¬تر است، زمانبندی خطی معکوس از نقشه¬ای پیروی می¬کند که حجم و شدت تمرینات برعکس زمانبندی خطی است به این ترتیب که با انجام تمرینات، به مرور زمان، حجم افزایش و شدت تمرینات کاهش می¬یابد. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات استقامتی خطی و غیرخطی بر روی عملکرد استقامتی موش¬های صحرایی نر ویستار بود. روش کار: 22 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن هشت هفته و میانگین وزنی 4.49±210.23 گرم پس از دو هفته آشنا¬سازی به طور تصادفی در سه گروه، (کنترل: شش سر)، (تمرین خطی: هشت سر) و (تمرین غیرخطی: هشت سر) قرار گرفتند. برنامۀ تمرینی شامل هشت هفته اجرای تمرین استقامتی بر روی نوارگردان (پنج جلسه در هفته) بود. برنامۀ تمرین خطی با سرعت 10 متر بر دقیقه، به مدت 30 دقیقه در هفتۀ اول اجرا شد و با افزایش تدریجی در هفتۀ آخر به سرعت 35 متر بر دقیقه به مدت 70 دقیقه رسید. برنامۀ تمرین غیرخطی با سرعت 15 متر بر دقیقه به مدت 35 شروع شد و در ادامه روند برنامۀ تمرینی در حالی که شدت تمرین به صورت هفتگی با یک الگوی سینوسی افزایش یافت پس از یک هفته کاهش بار در آخرین هفته سرعت دویدن به 30 متر بر دقیقه و مدت زمان آن به 60 دقیقه رسید. سنجش عملکرد با استفاده از آزمون وامانده¬ساز انجام گرفت. تجزیه و تحلیل داده¬ها با استفاده از آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی توکی در سطح )0.05P≤) انجام شد. یافته¬ها: عملکرد استقامتی در گروه تمرین خطی و غیرخطی نسبت به گروه کنترل به طور معنی¬داری بالاتر بود )0001/0=P). همچنین، عملکرد استقامتی در گروه تمرین غیرخطی نسبت به گروه تمرین خطی به طور معنی¬داری بالاتر بود )022/0=P). بحث و نتیجه¬گیری: به طور کلی، به نظر می¬رسد که تمرین استقامتی با زمانبندی غیرخطی می¬تواند سبب بهبود عملکرد استقامتی گردد.
کلمات کلیدی : زمانبندی خطی زمانبندی غیرخطی عملکرد استقامتی آزمون وامانده¬ساز.