تحلیلی بر اثرات طبیعت گردی بر شاخص بیکاری در راستای توسعه ی انسانی (منطقه ی مورد مطالعه: تالش)

محمد حسین ایمانی خوش خو¹ پونه آروند²

1) دکترای اقتصاد گردشگری.دانشگاه منچستر
2) فارغ التحصیل اکوتوریسم

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی توسعه پایدار، راهکارها و چالش ها با محوریت کشاورزی ، منابع طبیعی، محیط زیست و گردشگری(2icsda.ir)
چکیده :
امروزه توسعه طبیعت گردی با تاکید بر ویژگی های منحصر به فرد آن توانسته است با ایجاد فرصت‌های شغلی،‌ منافع اقتصادی بی‌شماری را با رساندن کمترین آسیب به ‌طور مستقیم متوجه مردم بومی مناطق محروم سازد و با ایجاد امکاناتی باکاربری اقتصادی و تامین اعتبارات برای افراد در حرفه‌های مرتبط باعث ارتقای کیفیت زندگی مردم مناطق محروم در راستای اهداف توسعه ی انسانی می گردد. توسعه انسانی معیار کلی است که هدف آن توسعه و خلق شرایطی است که مردم بتوانند در آن از عمر طولانی و زندگی سالم و سازنده‌ای بهره مند شوند. در بررسی توسعه ی انسانی دانشمندان به بررسی تاثیر شاخص های توسعه ی انسانی بر عامل کوچک می پرازند. در این پژوهش تلاش گردیده است که تاثیر عامل کوچک(اکوتوریسم) بر عامل بزرک (شاخص های توسعه ی انسانی) در مناطق دور افتاده ی روستایی سنجیده شود. با توجه به دور بودن برخی مناطق روستایی از مراکز شهری باعث بوجود آمدن شکافی در بین مردم شهر و مناطق روستایی از هیس برخورداری از امکانات و منابع رفاهی و به طبع بوجود آمدن نوعی عقب افتادگی نیروی انسانی در این مناطق شده که کمتر مورد توجه قرار گرفته است، از این رو با توجه به پدیده ی اکوتوریسم که اغلب در روستاها و مناطق دورافتاده ی طبیعی رخ می دهد، این پژوهش در مقیاس کوچکتر بین 5 منطقه ی اکوتوریسمی در شهرستان تالش واقع در استان گیلان در بین 309 نفر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان می دهد که ورود اکوتوریسم ها به این مناطق از نظر بعد اقتصادی در توسعه ی انسانی بر میزان نرخ بیکاری و اشتغال مردم منطقه با توجه به میانگین رتبه ها و اخذ رتبه ی95% اطمینان، تاثیر گذار بوده است.
کلمات کلیدی : طبیعت گردی شاخص بیکاری توسعه ی انسانی