دعا و استجابت دعا در مثنوی

نسیم محمودزاده¹ فرخ فرخزاد²

1) دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه
2) استاد دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی رویکردهای نوین در علوم انسانی(2mahconf.com)
چکیده :
چکیده مولانا جلال الدین بلخی در مثنوی معنوی خویش تعالیم الهی و مضامین انسان ساز قرآن را با چاشنی حکایت و تمثیل به مذاق مخاطب گوارا می سازد. او معارف دینی و آموزه های اخلاقی را از ضرورت¬ها و ابزار سالکِ معرفت می داند. به طور نمونه در نگاه او دعا از عوامل تسریع کنندۀ سیر عروجی رهرو و تقرب به ذات احدیت است. بی گمان دعا و مناجات از روش های مطمئن و سریع برای رفع مشکل است، آنچنان که خداوند می¬فرماید «اُدعونی اَستَجِب لکم» در پژوهش حاضر به بررسی دعا و استجابت آن در مثنوی معنوی پرداخته شده که از مجموع 14 دعای این کتاب 12 دعا از زبان پاکان و مخلصان توأم با نماز و مناجات و گریه و تضرع برای رفع مشکل جسمی، روحی یا مادی دیگران جاری می شود. دعاهایی که با کمترین فاصله زمانی اجابت می شوند. تنها دو دعای «درویش در حق گیله¬مرد» و «بلعم باعور» به دلیل ناپاکی و عدم صداقت دعا کنند مستجاب نمی¬شود. البته دعای بلعم باعو برخلاف میل دعاکننده مستجاب می¬شود. کلمات کلیدی: مثنوی معنوی، دعا، مناجات، استجابت دعا، اشکال استجابت دعا.
کلمات کلیدی : کلمات کلیدی: مثنوی معنوی دعا مناجات استجابت دعا اشکال استجابت دعا.