بررسی ضرورت طراحی مراکز پرورش اندیشه و خودشناسی عرفانی در مجموعه های دانشگاهی

نسترن سادات فردوسی¹ کیوان لولویی²

1) کارشناس ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب، تهران، ایران
2) عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد محلات، محلات، ایران

محل انتشار : سومین کنفرانس بین المللی پژوهش های نوین درعمران، معماری و شهرسازی(3cauconf.com)
چکیده :
دانش باعث شرطی شدن انسان می شود. حال که ترس از عریان بودن از دانش، انسان امروزی را به شدت به سمت آن می کشد، همچنان نیازهای معنوی برای از بین رفتن این شرطیت حس می شود، تا در نهایت آرامش روحی انسان و تعادل او در زندگی تحقق یابد. چون انسانی که با خویش در تضاد باشد، جامعه را که به معنی رابطه ی انسان است با انسان، پر از تضاد خواهد کرد. پس تکامل معنوی و روحانی انسان در کنار رشد او در جوانب مادی باعث ایجاد حس رضایت درونی در وی می شود که منشا تعامل های سازنده او در جامعه است. در دنیای امروز که آموزش های تخصصی در سطوح دانشگاهی انجام می شود، که همواره سطح آموزش ها، اساتید و خدمات خود را بالا می برند، همچنان خلاء بزرگی در آن ها حس می شود. طبق مطالعات این پژوهش که به صورت کتابخانه ای و تجزیه و تحلیل و مشاهده انجام شده است، اگر مراکزی با هدف پرورش اندیشه و خودشناسی و تعالی عرفانی به وجود آیند، بسیار سازنده خواهند بود و نیاز به آن ها در تمامی جوامع حس می شود. با وجود اینکه در زمینه ی نیازهای روانی نمی توان یک شیوه ی کلی برای همه ی افراد تجویز کرد، اما می توان در پی راهی بود که این کثرت را در یک بستر، به وحدت رساند. این امر می تواند در یک فضای معماری عرفانی، به دور از رنگ تعلق به دین یا ملیت یا گرایش به جبهه ای خاص، به عام ترین روش هایی که انسان تاکنون برای پاسخ به معنویت یافته، تحقق یابد. در این فضا می تواند در خلوت و جمع خویشتن خویش را ببیند، بشناسد و تضادهای درونی و بیرونی خود را به وحدت برساند و به آرامش در زندگی دست یابد.
کلمات کلیدی : عرفان خودشناسی معماری نیازهای انسان