بررسی حس تعلق در مجتمع های مسکونی (نمونه موردی: مجتمع مسکونی مهندسین و پردیس شیراز)

رسول باستانی¹ شیما صفری² مهسا فرخی³ مریم موسوی⁴

1) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت- ایران
2) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت- ایران
3) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت- ایران
4) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت- ایران

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(3icsau.ir)
چکیده :
با افزایش فضاهای شهری، به نظر می رسد که فضاهای مورد نیاز برای ایجاد حس تعلق خاطر و آسایش روان روز به روز کمتر می شود تا آنجا که کمترین توجه به این فضاها در اماکن دیده می شود و نگاه به زندگی اشخاص روز به روز جنبه فیزیکی بیشتری پیدا می کند و فضای زندگی تا آنجا محدود می شود که به خانه بعنوان جایگاهی برای برآورده کردن نیازهای حداقلی نگاه می کنند. در فضاهای عمومی این کمبود بیشتر احساس می شود و بیشتر دید بر این اساس است که تا حد امکان از فضا برای خلق فضای مسکونی بیشتر استفاده گردد. تقویت تعاملات اجتماعی موجب رشد و خلاقیت روز افزون افراد و به خصوص کودکان و نوجوانان می شود. عوامل حس تعلق رکود روزافزونی در جوامع امروزی دارد مانند کم شدن فضاهای جمعی، محدوده های بازی کودکان، فضاهای سبز، و حتی جنبه های مختلف آسایش مانند شلوغی و سر و صدا که با محدود شدن فضای زندگی و به وجود آمدن ازدحام به وجود آمدن این معضلات بیشتر به چشم می آید. در این مقاله سعی بر آن شده است تا بتوان عوامل حس تعلق به وسیله برداشت ها و پرسش نامه هایی که توسط ساکنین چند مجتمع مسکونی انجام شده است و همچنین مطالعات گسترده کتابخانه ای، مورد بررسی قرار داد و نقش کاهش و یا ایجاد این عوامل را در زندگی روزمره بررسی کرد و به راهکارهایی در این زمینه رسید. در این مقاله از روش مطالعه کتابخانه ای و پرسش نامه ای و تحقیقات میدانی بهره گرفته شده است.
کلمات کلیدی : حس تعلق مسکن مجتمع مسکونی امنیت فضای شهری