معماری پایدار در ایران با نگرشی به نقش آن در معماری معاصر

معصومه افضل پور¹

1) فارغ التحصیل رشته مهندسی تکنولوژی معماری، موسسه جهاد دانشگاهی خوزستان،

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(3icsau.ir)
چکیده :
در عصر مدرن تامین رفاه جامعه سرلوحه توسعه بود، اما با مطرح شدن مباحث مربوط به رابطه میان انسان، محیط زیست و توسعه در دهه 1970، مفهوم توسعه پایدار مورد توجه جدّی قرار گرفت. با فعالیت¬های علمی دانشگاه ها و متخصصان علوم انسانی در کنار کمیسیون جهانی (محیط زیست و توسعه) سازمان ملل در سال 1987، اصولی برای توسعه پایدار تعیین گردید. اما ورود رسمی مفاهیم توسعه پایدار به مسائل روز جهان در سال 1992 در کنفرانس محیط زیست و توسعه ریودوژانیرو اتفاق افتاد. شهرنشینی به عنوان یکی از چهار رکن اصلی دنیای کنونی، باعث شده تا مباحث میان رشته ای مختلفی در شهرسازی برای نیل به توسعه پایدار مد نظر قرار گیرد. امروزه شهرها به عنوان متن مناسبی جهت تحقق سیاست های توسعه پایدار در نظر گرفته می شود، که مهم ترین آنها اقتصاد، محیط زیست و جامعه است. البته معماری با رویکرد پایداری نیز از مؤلفه¬های پایداری شهر است که در متن آن از مفاهیم مشترکی تبعیت می نماید. محیط زیست، اقلیم زیستی و تغییرات آن، کاهش مصرف انرژی، ساختمان سبز و مسائل بوم شناختی از مهم ترین عوامل تاثیرگذار در شکل گیری رویکردهای معماری پایدار در لایه های گوناگون فرایند طراحی، فرایند ساخت و تولید مصالح می¬باشند.
کلمات کلیدی : معماری پایدار ایران نقش معماری معاصر