بررسی حس رضایت ساکنین و تعلق به مکان در مجتمع های مسکونی به همراه بررسی دو نمونه موردی مجموعه مسکونی بلند مرتبه اسکان و متعارف نور

مهران رضایی¹ ایراندخت نخعی²

1) 1کارشناسی ارشد شهرسازی، دانشکده مهندسی معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین
2) 2کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات سیستان و بلوچستان

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(3icsau.ir)
چکیده :
میزان حس رضایت و تعلق به مکان در مجتمع‌های مسکونی، همراه با بررسی تطابقی بین دو مجموعه‌ی مسکونی، موضوع اصلی این مقاله است. مجتمع های مسکونی به عنوان پیچیده ترین و اساسی ترین عملکرد، در عرصه معماری قرن بیستم به حساب آمده و می توانند تاثیرات بسیار زیادی بر رفتار ساکنین و روابط آنها در پی داشته باشند، نکته ای که در بررسی روند ایجاد مجتمع های مسکونی در ایران و خصوصا شهر تهران مشاهده می گردد این است که همواره از توجه به اصول و معیارهای شهرسازی در برنامه ریزی و طراحی غالب مجتمع های مسکونی کاسته شده و اینگونه مساکن از ایجاد محیط مطلوب مسکونی فاصله گرفته اند. هدف از این تحقیق پس از تبین روند ایجاد مجتمع های مسکونی در جهان ، ایران و شهر تهران ، به ابعاد و معیارهای برنامه ریزی و طراحی مجتمع های مسکونی پرداخته و برخی از این اصول را در دو نمونه مورد مطالعه برای ارزیابی کمی استفاده گردیده است. دراین تحقیق، گردآوری اطلاعات از طریق مطالعه بر روی پژوهش‌های موجود، مطالعات کتابخانه‌ای و نیز پژوهش‌های میدانی است.تحلیل نمونه‌های دریافت شده از پرسش‌نامه به روش AHP خواهد بود. یافته های تحقیق نشان می دهد که در مجتمع های مسکونی متعارف محیط مسکونی مطلوب تری نسبت به نمونه بلند مرتبه فراهم شده است. تراکم پایین و وجود فضای باز و سبز و اثرات آن بر کیفیت های کالبدی- فضایی محیط ، باعث برتری امتیاز کلی نمونه متعارف نسبت به نمونه بلند مرتبه گردیده است. در ساخت مجتمع های مسکونی،رعایت اصول شهرسازی و ایجاد فضایی مناسب برای زندگی و تامین خدمات و تسهیلات برای ساکنان آنها می تواند فضای جدید را به محیط های مسکونی مطلوب تبدیل کند.
کلمات کلیدی : مسکن مجتمع مسکونی بلند مرتبه سازی معیارهای شهرسازی محیط مسکونی مطلوب