راهبردهای ارتقای ابعاد اجتماعی در طراحی مجتمع های زیستی از منظر برقراری امنیت محیطی

علی نوری¹ پرستو غفاری²

1) دکترای معماری و مدیرگروه معماری تحصیلات تکمیلی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه
2) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(3icsau.ir)
چکیده :
مسکن به عنوان یک پدیده واقعی از جمله مسائلی است که انسان همواره به آن دست به گریبان بوده و در تلاش برای یافتن پاسخی مناسب و معقول برای آن است . این امکان با برقراری اتحاد بین جمعی از انسان ها به آنان هویتی مشترک بخشیده و از این رو پایه های جامعه را استوار می کند . البته در مورد مسکن دیدگاه های متفاوتی وجود دارد . این دیدگاه ها در واقع بازتاب شرایط اجتماعی ، اقتصادی و فرهنگی جامعه است که با توجه به امکانات آن جامعه ، تمام یا بخشی از نیازهای مسکونی را در دوره ای از تحول اجتماعی در بر می گیرد . تعبیه راه حل های مناسب در عرصه ی ساخت و ساز در رفع نیازهای ضروری انسان با توجه به عوامل کلیدی زمان هزینه و کیفیت از اهمیت ویژه ای برخوردار است . از سویی رویکردهای جدید طراحی محیطی درصدد هستند تا از طریق ساختار کالبدی شهر و طراحی محیط های دست ساخت، از ارتکاب جرایم در حوزه کالبدی شهر جلوگیری کنند که این مهم از طریق کاهش پتانسیل طبیعی مناطق شهری در جرم خیزی و یا امکان دهی به وقوع جرم ممکن می شود. جلوگیری از جرایم از طریق طراحی محیطی را می توان طراحی مناسب و بکارگیری بهینه محیط مصنوع در کاهش جرایم شهری دانست که در بهبود کیفیت زندگی و افزایش رضایتمندی شهروندی تاثیر بسزایی دارد . لذا در این مقاله تلاش بر این است که با بررسی ارتقای جوانب اجتماعی مسکن اجتماعی از منظر احیای امنیت محیطی بتوان راهکارها و راهبردهای اجرایی را بررسی کرد.
کلمات کلیدی : مجتمع های زیستی مسکن اجتماعی امنیت محیطی