بررسی مشارکت پذیری به عنوان مهمترین شاخص مداخله در احیاء محله فرسوده آبکوه مشهد

لیلا نیک منش¹ محمد رحیم رهنما²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری گروه شهرسازی، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز، ایران
2) عضو هیئت علمی گروه شهرسازی، واحد مشهد، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(3icsau.ir)
چکیده :
در طی یک و نیم قرن گذشته مطالعات گسترده ای از جانب شهرسازان، درحیطه مداخله و ساماندهی و بهسازی بافت های قدیمی صورت گرفته است در اکثر این کشورها یکی از اصول محوري در شهرسازي کـه بـه رفـع یـا کمرنـگ نمودن مسائل اجتماعی و اقتصادي بافت هاي فرسوده میانجامـد، مـشارکت می باشد. این اصل در همه کشورهای پیشرفته به عنوان مسیری ممکن براي حل بحرانهاي اکولوژیک و نابرابريهاي اجتماعی مطرح می باشند. دخالت در بافت های فرسوده را میتوان تجسم کالبدی مدرنیزاسیون ایرانی دانست. تخریب های وسیع، تلاش برای محو نمادهای زندگی کهن و مهمترین نماد آن: شهر، نوسازی پراکنده در بافت های شهری بدون توجه به مقتضیات بافت و ... اقداماتی که در قالب مدرنیسم و برای ایجاد شهر معاصر مدرن توجیه می شد اما این تئوری ها در جهان معاصر با خلأهایی روبرو گردید.در این بین، محلات شهري يكي از عناصر مهم و مؤثر تشكيل دهنده حيات اجتماعي شهري هستند. نقش و كاركرد محلات، موجب پيوندهاي اجتماعي بيشتري در افراد ساكن می گردد. هدف این پژوهش بررسی مشارکت پذبری به عنوان مهمترین عامل ارتقاء فرهنگ اجتماعی ساکنان محله فرسوده آبکوه است. روش بهره گرفته شده در این پژوهش روش توصیفی- تحلیلی مبتنی بر داده های کتابخانه ای و میدانی می باشد. نتايج این پژوهش حاکی از آن است؛ که مهم ترین گزینه پیشنهادی برای مداخله در بافت فرسوده آبکوه گزینه مداخله بر پايه رويکرد توانمندسازی اجتماعی با مشارکت مردم ساکن و سرمايه گذاران کلان می باشد.
کلمات کلیدی : مشارکت پذیری شاخص مداخله محله آبکوه