مسکن پایدار و اقشار کم درآمد شهری

محمود رحیمی¹

1) استادیار گروه شهرسازی دانشگاه ازاد اسلامی واحد شهر قدس

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(3icsau.ir)
چکیده :
جهان در حال تجربه جدید افزایش جمعیت شهری در قرن بیستم می باشد به طوری که تا سال 2050 حدود 70 درصد جمعیت جهان شهرنشین خواهند شد و تقریبا" نیمی از این افزایش جمعیت در این قرن را اقشار ضعیف و کم درآمد تشکیل خواهند داد که این جمعیت بعلت عدم توانایی مالی در تامین مسکن مناسب ، بناچار در حاشیه ی شهرها و سکونتگاههای غیررسمی ساکن می گردند. این هجوم جمعیت شهری موجب استفاده بی رویه از منابع و ذخایر طبیعی و ایجاد آلودگی روزافزون محیط زیست خواهد شد، موارد فوق موجب گردیده است که توجه ویژه ای به محیط های مصنوعی ساخت دست بشر از جمله مسکن معطوف گردد. در این مقاله به منظور بررسی و تحلیل مسکنی که کمترین آسیب را به محیط زیست وارد نموده و علاوه بر آن، نهایت سازگاری را با محیط طبیعی داشته و با حداقل بهره گیری از منابع، نیازهای ساکنان خود را به بهترین شکل فراهم نماید و با ایجاد سکونتگاههای ایمن، امکان ساخت مسکن استاندارد برای اقشار کم درآمد با استفاده از مصالح بومی و همخوان با اقلیم و شرایط محیطی پرداخته شده است. در این مقاله روش تحقیق توصیفی-تحلیلی بوده و مبتنی بر منابع اسنادی و بررسی های میدانی می باشد و نتایج تحقیق نشان می دهد که استفاده از مصالح بومی و توجه به اقلیم و همچنین حمایت جدی دولت ها از طریق فرهنگ سازی و سیاست های تشویقی از جنبه های مهم پایداری در مسکن خواهد بود.
کلمات کلیدی : مسکن پایدار اقشار کم درآمد شهری برنامه ریزی مسکن توسعه پایدار