کیفیت زندگی به عنوان حیات بخشی مسیر پیاده راه در بافت فرسوده با تاکید بر توسعه اجتماع پذیر

اصغر بهار¹ فدرا امینی بدر²

1) دانشجویی کارشناسی ارشد معماری گرایش معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد میانه، ایران -
2) عضو هیئت علمی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد میانه، ایران -

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(3icsau.ir)
چکیده :
بافت تاریخی شهرها، کانون و هسته شهرها هستند. حیات این بافت‌ها طی سده‌های گذشته پایه بسیاری از آداب و رسوم و حتی فرهنگ موجود و نیز رونق اقتصادی شهر و منطقه بوده است، در واقع بافت تاریخی بازتاب سیر حرکتی، تحول و دگرگونی، نوع فرهنگ و معماری زمان را در دوران¬های مختلف به نمایش می¬گذارد. به نظر می¬رسد این مناطق به دلیل ضعف زیرساخت‌ها، توسعه¬های جدید، مشکلات معیشتی مردم، مشکلات زیست محیطی، آلودگی ناشی از رشد و گسترش حجم آوارها و زباله¬های شهری و عدم سهولت دسترسی مسیر رکود و عقب ماندگی را طی می‌کنند. از این رو برای جلوگیری از کاهش اهمیت بافت¬های قدیم شهری، اجرای برنامه¬های ساماندهی و بهسازی شهری امری ضروری است. هدف از این پژوهش ارائه طرح بازآفرینی و ساماندهی در جهت استحکام بخشی و سامان دهی جداره گذرها و ایجاد امکانات ایمنی و رفاهی در ما بین سایت (امامزاده اسماعیل و قلعه نجفقلی خان)، سامان¬دهی گذرها و دسترسی¬ها، کنترل شبکه معابر و تردد و طراحی پارکینگ¬های مناسب محلی در بافت و ارایه پیشنهاد و راهکارهایی به مدیریت شهری به منظور جلوگیری از تخریب و مداخله غیر اصولی در بافت که هم اکنون توسط سازمانهای مختلف انجام می¬گیرد. روش تحقیق بصورت توصیفی – تحلیلی و با هدف کاربردی است و با بررسی های میدانی و کتابخانه ای صورت پذیرفته است.
کلمات کلیدی : بافت تاریخی محور پیاده شهري شهرستان میانه امامزاده اسماعیل قلعه نجفقلی خان.