بازخوانی عناصری از معماری بومی(حیاط مرکزی) وتاثیر آن بر مسکن

ندا بالنگی¹ فرشاد برجیان²

1) 1- دانشجو ;کارشناسی ارشد ، دانشکده معماری ،واحد بم ،دانشگاه آزاد اسلامی ،بم ،ایران
2) 2- استادیار، دانشکده معماری ،واحد بم ،دانشگاه آزاد اسلامی ،بم ،ایران

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(3icsau.ir)
چکیده :
معماری بومی تعریف سختی است نه تنها ساختمان های عامیانه بلکه ساختمان های معمول در یک فرهنگ را نیز دربردارد.معماری بومی یک معماری غیر منومانی (یادمانی)، غیر پیشرفته و غیر اصیل است. معماری بومی اغلب به عنوان یک سنت بومی و محلی منتقل می شود و بیشتر براساس آزمون و خطا و فنون منتقل شده از نسلی به نسل دیگر است تا براساس علم هندسه و محاسبات دقیق.معماری بومی یک معماری متعلق به یک زمان یا مکان خاص است و از جایی به جای دیگر منتقل و کپی نمی شود. معماری بومی با آنکه در طول تاریخ دستخوش پدیده های دگرگون کننده بوده، توانسته هویت ویژه خود را حفظ کند، واز آنجا که شناسنامه معتبری از مردم یک سرزمین به شمار می رود، نمایانگر آداب و رسوم، روحیه و احساسات، اندیشه و عقیده، ذوق و سلیقه و هنر آنان است.در شکل گیری معماری بومی، برخی روابط اجتماعی و اقتصادی با محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی ماهرانه انعکاس می یابند به نحوی که همزمان سادگی و آرایش در آنها متجلی است.معماری بومی به دور از تخصص ها، تحقق می یابد، جوابگویی به نیازهای یک جامعه را در ارتباط با عوامل طبیعی و با خواسته های معنوی انسان ها عهده دار است، زیرا با مشارکت آنان در تدبیر و در اجرا زاده می شود و از زندگی روزمره آنان الهام می گیرد و به دور از خودنمایی و برون آرایی استقرار می یابد، و از این روی است که معماری بومی، بدون دارا بودن سبکی، به دور از فرم و مدل خاص، خصیصه بدیهه ساز بودن را حفظ کرده است. این پژوهش به صورت کیفی و با استفاده از مرور متون و منابع موجود در این زمینه انجام شده است.
کلمات کلیدی : معماری بومی مجتمع مسکونی , هویت بومی