حماقت عملکردی و مرزهای هوشمندی

احسان احد مطلقی¹ فرزانه خیراللهی²

1) استادیار گروه مدیریت، دانشگاه پیام نور ، تهران ، ایران
2) ارشد، گروه مدیریت، دانشگاه پیام نور ، تهران ، ایران

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی مدیریت و علوم اجتماعی(2icmsconf.com)
چکیده :
سازمان های معاصر، برای موفقیت بر بسیج ظرفیت های شناختی تاکید می کنند. طبعاً محدودیت های شدید این ظرفیت ها که می توانیم به آن حماقت عملکردی بگوییم، به اندازه سایر موضوعات موثربرعملکرد سازمان، مهم می باشند. حماقت عملکردی به فقدان بازخوردپذیری، عدم استفاده از ظرفیت های فکری و اجتناب از توجیه و استدلال گفته می شود. حماقت عملکردی در زمینه هایی که اقتصاد اقناعی بر ایجاد تصاویرجذاب و جلوه های نمادین سازمان تاکید دارد، بیشتر متداول است. این شرایط منجر به گسترش اشکالی از مدیریت حماقت می شود که شک و تردید را سرکوب کرده یا به حاشیه می راند و اقدامات ارتباطی را مسدود می کند. در عوض، تعامل داخلی افراد سازمان را به شیوه ای ساختاربندی می کند که بر روایات مثبت و منسجم تاکید کرده و روایات منفی تر یا مبهم را به حاشیه می راند. این کار می تواند پیامدهای مثبتی از جمله ایجاد حدی از قطعیت در افراد و سازمان ها داشته باشد ولی قطعاً نتایج مخربی ازجمله ایجاد حس ناهماهنگی بین افراد و کل سازمان هم در پی خواهد داشت.
کلمات کلیدی : حماقت عملکردی بازخوردپذیری ظرفیت شناختی