بررسی نقش تعدیلگر متغیر سرمایه اجتماعی بر رابطه بین مدیریت استعداد با رضایت شغلی (مطالعه موردی: بانک مسکن استان آذربایجان شرقی)

عادل اسدیان¹ غلامرضا رحیمی²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت، گروه مدیریت، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامي، تبریز، ايران -
2) عضو هیات علمی گروه مدیریت، واحد بناب، دانشگاه آزاد اسلامي، بناب، ايران

محل انتشار : پنجمین کنفرانس بین المللی پژوهش های نوین در مدیریت، اقتصاد و حسابداری(5meaconf.com)
چکیده :
یکی از مهمترین عواملی که در بقای هر سازمان بسیار نقش آفرین است و همواره باید مورد توجه مسئولان و مدیران سازمانها باشد، عامل نیروی انسانی است. شناسایی و پرورش قابلیت ها و استعدادهای کارکنان و تلاش برای افزایش رضایتمندی آنها کلید موفقیت سازمانها در عصر تغییر می باشد، همچنین سرمایه اجتماعی تمایل افراد را براي همکاري با گروه ها افزایش می دهد و از این طریق شبکه اي با نشاط از تجمع هاي داوطلبانه در ابعاد مختلف زندگی اجتماعی ایجاد می کند که از آن طریق کارکنان امور خود را به بهترین شکل ممکن اداره می کنند. پژوهش حاضر بررسی موارد بیان شده را در کارکنان بانک مسکن شعب استان آذربایجان شرقی مورد بررسی قرار داده است، 212 کارمند به عنوان نمونه از جامعه 475 نفری بانک با نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده انتخاب گردید و سه پرسشنامه سرمایه های اجتماعی ناهاپیت و گوشال (1998)، رضایت شغلی ویسوکی و کروم (1991) و مدیریت استعداد اوهلی (2007) برای سنجش متغیرها استفاده شد. آزمون معادلات ساختاری با با کمک نرم افزار AMOS برای آزمون فرضیه اصلی یعنی، بررسی ارتباط بين رضایت شغلی و مدیریت استعداد از طريق سرمایه اجتماعی انجام گرفت که با اطمینان 95% ارتباط مورد تایید واقع شد و برای فرضیه های فرعی (ارتباط دو به دو متغیرها با هم) آزمون همبستگی پیرسون با اطمینان 95% با کمک نرم افزار SPSS انجام گرفت و نتایج نشان می دهد که بین مدیریت استعداد و رضایت شغلی رابطه مثبت و معناداری با ضریب تاثیر 0.521 وجود دارد، بین مدیریت استعداد و سرمایه اجتماعی رابطه مثبت و معناداری با ضریب تاثیر 0.665 وجود دارد و نهایتاً بین سرمایه اجتماعی و رضایت شغلی نیز رابطه مثبت و معناداری با ضریب تاثیر 0.555 وجود دارد.
کلمات کلیدی : سرمایه اجتماعی مدیریت استعداد رضایت شغلی بانک مسکن