نقش حس تعلق مکانی در دستیابی به اهداف پایداری اجتماعی

مهران دشتی تهرانی¹ دل آرام عرفاتی²

1) استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد هیدج
2) دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین

محل انتشار : کنفرانس بین المللی نخبگان عمران، معماری و شهرسازی(cau2016.com)
چکیده :
برای ایجاد سکونتگاه پایدار، پایداری نه تنها باید مباحث انرژی، محیط زیست، اکولوژی و سایر مقولات از این دست را در برگیرد؛ بلکه باید در معنایی وسیع‌تر، بستر تعالی روح انسان باشد. این دیدگاه يكي از ابعاد مهم توسعه پايدار است که به آن پايداري ‌اجتماعي می‌گویند. با توسعه‌ی شهرها و تمرکز فعالیت‌هاي صنعتی و اقتصادي در مراکز شهري، توجه به اصل پایداري اجتماعی هر چه بیشتر ضرورت پیدا می‌کند. فضاهاي مسکونی امروز از درك روح انسانی و تعلق اجتماعی به دور شده‌اند و به همین دلیل توجه به عوامل مؤثر در تعلق به مکان در محله‌هاي سنتی و تعمیم آن به واحدهاي همسایگی امروز یکی از ضرورت‌هاي مهم در محیط‌هاي مسکونی می‌باشد. انسان محوری و حس تعلق شهروندان به شهر جزء اصلی‌ترین عوامل پایداری شهری محسوب می‌شود، زیرا عدم چنین حس تعلقی به محیط زیست، موجب از خود بیگانگی افراد و اغتشاش هویتی می‌گردد. هدف مطالعه حاضر آن است که عوامل و ساز و کارهای مؤثر بر حس تعلق را شناسایی کرده و پیامدهای آن را در پایداری ‌اجتماعی مشخص کند تا بر اساس آن، راهکارهای لازم را ارائه نماید. در این راستا، از روش توصیفی- تحلیلی برای جمع‌آوری اطلاعات و از روش قیاسی برای استدلال یافته‌ها بهره گرفته شده است. در این رابطه به نظر می‌رسد، حس تعلق مکانی باعث افزایش پایداری اجتماعی می‌شود.
کلمات کلیدی : تعلق مکانی پایداری اجتماعی سکونتگاه پایدار هویت مکانی