استتار معمارانه و ایجاد فضای جمعی ایمن در بطن طبیعت

نسترن حجتی¹ آزاده شاهچراغی²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2) استادیار، گروه معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

محل انتشار : کنفرانس بین المللی علوم و مهندسی(icesconf.com)
چکیده :
فضاهای عمومی شهری بستر رشد و تکامل جامعه شهری می باشند که به دلیل حضور انسان، نیازمند امنیت و ایمنی در همه ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و مدیریتی هستند. فضاهاي جمعی شهري، مكان¬هايي هستند كه به عموم شهروندان تعلق داشته، منحصر به جنبه كالبدي وفيزيكي نبوده و در حقيقت با حضور انسان وفعاليت اوست كه معنا مي¬يابند. فضای ایمن شهری بیش از آنکه از قاعده استحکام سازه ها تبعیت نماید می باید از قاعده پیشگیری و لگام اندیشه هجوم پیروی نماید. یکی از اقدامات اساسی و عمده در بحث پدافند غیرعامل جهت مخفی ماندن تأسیسات و مراکز مهم حیاتی، انتخاب محل مناسب برای آنها است. شکل گیری تمدن های اولیه در جهان همواره با وقوع جنگ همراه بوده است و انسان ها از طریق پناه گرفتن در طبیعت جهت حفظ جان و تأمین امنیت گروهی با هدف پیشگیری از حملات غافلگیرانه دشمن اقدام نموده اند. انسان ها از دیرباز سعی داشته اند تا در پهنه طبیعت به گونه ای استقرار یابند که حداکثر استفاده از محیط طبیعی را داشته باشند.استقرار سکونتگاه های انسانی در کنار رودخانه، کوهپایه ها، جنگل ها، راههای ارتباطی و در بستر دلتاها و غیره در طول تاریخ بیانگر این مدعاست. در این مقاله سعی شده با رویکرد دفاعی و امنیتی به مسئله معماری در حوزه اجتماعی به بررسی نقش جهان طبیعت در اینگونه دفاع پرداخته شود.
کلمات کلیدی : پدافند غیر عامل فضای جمعی فضای ایمن بام سبز طبیعت.