الگوهای ایجاد هویت مکان بواسطه فرهنگ و هنر بعنوان ارزشهای منطقه ای در رابطه با معماری منطقه گرای انتزاعی

فهیمه باغستانی¹ سید محمد خسرو صحاف²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
2) عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد

محل انتشار : کنفرانس بین المللی علوم و مهندسی(icesconf.com)
چکیده :
کشورمان ایران دارای سابقه دیرین فرهنگی و تمدن هنر است. تا قبل از دوره معاصر ویژگیهای منحصر به‌فرد فرهنگی و هنری ، نشان کاملی از هویتی بود که نام ایران را با هنر و معماری‌اش زبانزد کرده و نقش غیر قابل انکاری در غنای فرهنگ جهانی داشته است. با ورود و تاثیر مدرنیته در دوران معاصر و ورود صنعت و تغییر تدریجی نوع تولید و بسیاری عناصر دیگر و در نهایت تغییر شیوه زندگی، هنر و فرهنگ و معماری به‌تدریج تغییر نموده است. درواقع آنچه به تدریج یک نوع بحران فرهنگی و هنری را به ویژه در دهه‌های اخیر دامن می‌زند ، عدم تلفیق منطقی و آگاهانه مدرنیته با عناصر غنی هنری گذشته در کشورمان ، ایران است. با نگاهی اجمالی به تاریخ گذشته کشورمان درمی‌یابیم که ايرانيان در تقابل با فرهنگ جدید همواره راه ميانه اي گزيدند، آيين جديد را پذيرفته، در عين حال آداب و رسوم ديرينه خويش را از ياد نبردند. آنها توانستند با تلفيق دو فرهنگ، فرهنگ نويني بيافرينند كه در آن عنصر ايراني، البته تشخيص خود را حفظ كرده است. اما امروزه این گسست فرهنگی بتدریج شکل گرفته و به تبع آن فضاهای کالبدی و ذهنی اطراف نامانوس شده است. در این پژوهش به کمک معماری و باتوجه به ارزشهای منطقه گرایی آن (معماري منطقه گرا) الگوهایی به عنوان ایجاد حس مکان و حس تعلق ارائه شده که هدف آن حفظ تعلقات تاریخی و به تبع آن حفظ هویت مکان می‌باشد. به کمک نتایج حاصل از این پژوهش و بواسطه جمع آوری و تدوین مبانی فرهنگی و هنری و کاربرد این الگوها در معماری به ایجاد فضاهایی با هویت دست یافت و از نابود شدن حافظه جمعی جلوگیری کرد.
کلمات کلیدی : "فرهنگ" "هنر" "حس تعلق" "حس مکان" "هویت مکان"