سیستم هاي نوین بلندمرتبه سازی در معماری معاصر جهان

امیر حق جو¹ سعید توده فلاح²

1) عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر- دانشجوی دکترای تخصصی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین
2) دانشجوی دکترای تخصصی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین

محل انتشار : کنفرانس بین المللی پژوهش در علوم و مهندسی(icrsie.com)
چکیده :
سازه و معماري دو مقوله ي جدا ناشدنی هستند، سازه چنان جایگاهی در معماري دارد که هم به آن موجودیت می بخشد و هم فرم را حفظ می کند. معماران، سازه را بر اساس شکل کالبدي و به لحاظ علم ریخت شناسی، مشخص و تفکیک می کنند. اصولاً ساختمان ها را نمی توان بر حسب ارتفاع یا تعداد طبقه دسته بندی کرد. بلندی خود یک حالت نسبی است و بلندی یک ساختمان بستگی به شرایط اجتماعی و تصورات فرد از محیط دارد. از نقطه نظر مهندسی هنگامی می توان سازه را بلند نامید که ارتفاع آن باعث شود که نیروهایِ جانبی ناشی از باد و زلزله بر طراحی آن تاثیر قابل توجهی گذارند. ساخت ساختمان های بلند ابتدا با هدف دفاع شروع و سپس جنبه های نمادی و کاربردی پیدا کرد. رشد و توسعه ساختمان های بلند جدید در دهه هشتاد قرن نوزدهم با کاربرد تجاری و مسکونی شروع شد. به همین خاطر متن حاضر قصد دارد تا بر اساس خصوصیات توصیفی سیستم هاي سازه ای ساختمان هاي بلندمرتبه، مشخصه و معیار هر یک در نحوه ي توزیع نیروها، به معرفی و تفکیک سیستم هاي سازه اي به کار رفته در ساختمان های بلند بپردازد.
کلمات کلیدی : سیستم هاي سازه اي آسمانخراش سازه هاي مرتفع شبکه اي سازه هاي مرتفع صندوقه اي سازه هاي مرتفع با هسته مرکزي