فناوري هاي نوين در زمينه شهرسازي و تاثير معماري سنتي بر آن

فرداد حسني شيركوهي¹

1) دانشجوي كارشناسي ارشد مهندسي سازه

محل انتشار : کنفرانس بین المللی پژوهش در مهندسی، علوم و تکنولوژِی(restconf.com)
چکیده :
چكيده در هزاره جديد، جهاني تازه در دست ساخته شدن است و معماري اجتماعي ترين هنري است كه مي تواند با ايجاد انسجام مكاني، نوعي تداوم زماني را جهت آفرينشي نو بنياد براي شكوفايي يك تمدن منجرشود. بررسي تاريخ شهرسازي و معماري ايران نشان ميدهد كه مسائل شهرسازي، به معناي امروزي آن ، در اغلب شهرهاي سرزمين ما مطرح نبوده است. شهر به آرامي ، با رشد و توسعه اي تدريجي و پيرو سنت هاي معماري زمان، سطوح آزاد داخل حصار را در بر ميگرفت و تغييراتي كه در بافت كالبدي آن، در نتيجه مسائل اقتصادي و يا رويداد هاي سياسي و مذهبي، به وجود مي آمد. تناسب ها و مقياس ها ي فضاي شهر را دگرگون نمكرد. تجربه نشان داده است كه معماري بومي راهكارهاي موثري در استفاده از نيروهاي طبيعت و تامين شرايط آسايش ارائه كرده است. با توجه به اينكه امروزه اتلاف انرژي در مسكن به طور چشمگير افزايش پيدا كرده، نياز به طراحي اقليمي، كاهش مصرف انرژي و صرفه جويي در انرژي ضرورت دارد. ايران يكي از معدود كشورهايي است كه تنوع اقليمي گسترده اي برخوردار ميباشد. لذا معماري بومي ايران حاصل تطابق معماري و طبيعت ميباشد، كه منجر به شكل گيري گونه هاي بسيار متنوعي از معماري اقليمي شده است. معماري اقليمي مباحث بسيار گسترده از چگونگي فرم و حجم ساختمان تا جنس و رنگ مصالح را شامل ميشود كه جهت رسيدن به الگوهاي معماري مناسب در هر منطقه بايد مورد بررسي قرار گيرد.
کلمات کلیدی : كلمات كليدي : جغرافيا معماري مدرن معماري سنتي شهرسازي بنا