نقش معماري در توسعه صنعت گردشگري سلامت در راستای تحقق توسعه پایدار در منطقه آزاد چابهار

نیکو سادات مدنی¹

1) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات شهید آملی ، آمل ،

محل انتشار : چهارمین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری(4icsau.ir)
چکیده :
محیط زیست پایدار نیازمند معماری پایدار است. معماری از یک سو آثار تاریخی و قدیمی حفظ می کند و از سوی دیگر می تواند فضاهایی جدید برای جذب مردم ایجاد کند. معماری دارای استعداد برای تعریف فضاهایی است که نتیجه آن تاثیر نیرومندی بر رفتار و درک انسان می گذارد و این دقیقا همان چیزی است که همیشه در تعریف پایداری مورد توجه قرار گرفته شده است ، به حداکثر رساندن سود اقتصادی و حفظ اکوسیستم. آنچه که باید به عنوان رویکرد معماری برای دستیابی به تمام اهداف توسعه پایدار در نظر گرفته شود اصول و ابزار معماری نیست بلکه فراهم کردن بستر سازی مناسب برای تحقق توسعه پایدار می باشد . با توجه به لزوم ایجاد توسعه پایدار باید به بررسی پارامترهاي این هدف پرداخت. از جمله این عوامل می توان به گردشگري سلامت و پیامدهایی آن و همچنین نقش معماري پایدار در دستیابی به توسعه پایدار اشاره نمود. گردشگري خود به عنوان صنعتی نوپا می باشد و داراي اهداف فراوانی می باشد و نیز می تواند در راستاي ارضا و تحقق بسیاري از نیازهاي توسعه پایدار حرکت نماید. حضور گردشگران در یک منطقه می تواند باعث ایجاد تعاملات اجتماعی و فرهنگی با مردم ساکن در آن منطقه گردد. در این تحقیق علاوه بر گردشگري سلامت به تجزیه و تحلیل یکی دیگر از عوامل موثر بر تحقق توسعه پایدار یعنی معماري پایدار می پردازیم. ضرورت ایجاد و توسعه هرچه بیشتر مقوله پایداري در معماري به خوبی قابل مشاهده است. منطقه چابهار در منتهي اليه جنوب شرقي ايران و در محيطی بكر و دور از هياهوي کلانشهرها قرار دارد که با وجود ويژگي هاي طبیعی- محيطي و جاذبه هاي فرهنگي ریخت شناسی بی نظیر اين منطقه، شرایط خاص اقلیمی و زمین شناسی از جمله در عرض جغرافیایی نزدیک به منطقه استوایی واقع شده است ،لذا دارای نوسانهای اندک دمایی در طول سال نیز می باشد که همین مسئله می تواند باعث تبدیل شدن این منطقه به قطب گردشگردی ایران شود.
کلمات کلیدی : معماری پایدار توسعه گردشگری سلامت توسعه پایدار منطقه آزاد چابهار