ارزیابی میزان تاب آوری چهار راه تلفنخانه تهران با روش تحلیل سلسله مراتبی(AHP)

فهیمه غلامی¹ منصوره غلامی² بهادر زمانی³

1) کارشناس معماری، دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشگاه هنر اصفهان-
2) کارشناس معماری، دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه علم و صنعت
3) دکترای طراحی شهری، عضو هیات علمی دانشگاه هنر اصفهان، گروه معماری و شهرسازی-

محل انتشار : کنفرانس بین المللی پژوهش در علوم و تکنولوژی(rstconf.com)
چکیده :
مروری بر ادبیات بلایا مبین و موید این است که تاب آوری با هدف تقویت جوامع و مجتمع های زیستی با استفاده از ظرفیت های موجود دارای تعریف ها، رویکردها و معیارهای متفاوتی است. از طرفی به موضوع تاب آوری از بعد طراحی شهری کمتر پرداخته شده و اغلب تلاش ها در راستای برنامه ریزی و مدیریت بعد از وقوع سوانح صورت گرفته است در حالی که طراحی شهری تاب آور قبل از وقوع سوانح طبیعی به دنبال راه حلی برای مقابله و کاهش خسارات ناشی از آنها می باشد . در پژوهش حاضر، ابتدا به تبیین مفهومی تاب آوری و طراحی شهری تاب آورپرداخته شده و سپس با توجه به اصول ، معیارها و شاخص های طراحی شهری تاب آوری به مقایسه و ارزیابی میزان تاب آوری از دیدگاه طراحی شهری در دو محدوده مجاور، یکی با طرح از پیش اندیشیده شده و یکی با رشد ارگانیگ واقع در چهار راه تلفنخانه تهران با روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) پرداخته می شود. یافته های پژوهش نشان می دهد که میزان تاب آوری در محدوده شمالی این چهارراه که طرح آن نمایانگر یکی از نخستین شهرسازی های مدرن ایران است، نسبت به محدوده جنوبی که حاصل رشد ارگانیک ولی با قدمت یکسان در همان محله است، از مطلوبیت بالاتری برخوردار است.
کلمات کلیدی : "تاب آوری" "بلایای طبیعی" "طراحی شهری تاب آور" "چهار راه تلفنخانه تهران"