سنجش و تحلیل عوامل تأثیرگذار در میزان پایداری اجتماعی در بین ساکنین مجتمع های مسکونی ( نمونه مطالعاتی: منطقه ی13 شهرداری اصفهان)

عبدالله جبل عاملی¹ عباس افرادی²

1) دکتری معماری، استادیار و مدیر گروه رشته معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران-
2) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحــد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران-

محل انتشار : چهارمین کنفرانس بین المللی علوم رفتاری و مطالعات اجتماعی(4ibsconf.com)
چکیده :
پایداری اجتماعی یکی از مهمترین مقوله¬ها در طراحی مجتمع¬های مسکونی است و وضعیتی است که ساکنان از زندگی در خانه و مجتمع مسکونی خود رضایت داشته باشند. جامعه شناسان معتقدند انسانها بازیگران اصلی در فرآیند توسعه هستند که الگوهای سازمان اجتماعی به منظور تعیین راه حل¬های مناسب برای دستیابی به توسعه پایدار نقش عمده ای ایفا می¬کند. اهمیت پژوهش در این است که با شناخت بهتر اصول پایداری اجتماعی و سنجش محلات مختلف جامعه از این دیدگاه و ارتقای سطح کیفیت این مؤلفه در شهر می¬توان به سوی جامعه¬ای پایدارتر گام برداشت. هدف پژوهش حاضر، سنجش و تحلیل عوامل تأثیرگذار در میزان پایداری اجتماعی در بین ساکنین مجتمع¬های مسکونی در منطقه¬ی 13 شهرداری اصفهان است؛ به همین منظور پس از طرح سؤال و ارائه¬ی هدف، فرضیه¬های تحقیق برای آزمودن روابط متغیرها شکل¬گرفت. 347 نفر از ساکنین در مجتمع¬های مسکونی واقع در این منطقه به عنوان حجم نمونه مطالعاتی به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند و با روش پیمایشی و ابزار پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفتند. داده¬های حاصل با نرم¬افزار و روش آماری مناسب تحلیل شد. فرضیات تحقیق بر این استوار بود که سطح پایداری اجتماعی در بین ساکنین مجتمع¬های مسکونی در این منطقه از شهر، در حد کمتر از متوسط می¬باشد که با توجه به نتایج پژوهش، تأیید شد. متغیرهای « بازی پذیری فضاهای باز» و « هویت اجتماعی» کمترین میزان را بین متغیرهای سنجیده شده دارا می¬باشند که دلایل اصلی آن، کمبود فضای بازی برای کودکان و نبود فضای سبز مناسب و لابی در اکثر مجتمع¬ها است.
کلمات کلیدی : پایداری اجتماعی مجتمع مسکونی تعاملات اجتماعی نظم هویت.