تاثیر فرآیند برتلنفی SDE بر مدیریت سالخوردگی و زوال قطعات هسته ای در ایمنی راکتور

فرهاد منوچهری¹ تینا سیدجمالی² سهیل سیدجمالی³

1) استادیار پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای، ایران
2) دانشجوی کارشناسی مهندسی هسته ای گرایش راکتور، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات- ایران
3) کارشناسی ارشد مهندسی کامپیوتر گرایش هوش مصنوعی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب- ایران

محل انتشار : سومین کنفرانس بین المللی پژوهش در علوم و مهندسی 9 شهریور ماه 1396 – دانشگاه کاسم بندیت، تایلند(3icrsie.com)
چکیده :
اطمینان از کارکرد ایمن و قابل اتکای نیروگاه های هسته ای در مسیر زوال و سالخوردگی یک وظیفه بسیار مهم در پیش روی صنعت هسته ای و همچنین افرادی است که در قبال ایمنی راکتور مسئول می باشند . اهمیت این مسئله زمانی بیشتر می شود که با افزایش سن و کارکرد نیروگاه هسته ای ، موجودی مواد رادیو اکتیو قلب با افزایش چشمگیری مواجه خواهد شد . از دیدگاه ایمنی ، سالخوردگی و زوال قطعات هسته ای می بایست به طور موثری مدیریت شود تاحاشیه های ایمنی در تمام طول مدت کار راکتور فراهم گردد. در مدل های سنتی که در آنها از رگرسیون (Regression) استفاده می شود ،یک ارتباط تابعی قطعی میان پاسخ و متغیر های ناوابسته فرض میشود. در این تحقیق، ما استفاده از کلی سازی معادله دیفرانسیل عادی نوع برتلنفی را انتخاب کردیم. برتلنفی تئوری پردازی می کند که رشد یک ارگانیسم می تواند به عنوان تفاوت بین سنتز و تنزل ساختن موادش نمایش داده شود. تعداد خیلی کمی معادلات تئوریک فرموله شده اختصاصی برای کاربردهای بیولوژی وجود دارند. با توجه به طبیعت اتفاقی و تصادفی سالخوردگی و عدم قطعیتی که در آن نهفته است ، لازم است که در بدست آوردن یک مدل معتبر سالخوردگی با عملکردی دقیق و قابل قبول در پیش بینی وضعیت یک قطعه یا سیستم های هسته ای ، که بتواند کلیه سیستم های مهندسی را در طول مدت عمرشان مدیریت نماید ، نهایت دقت را به عمل آوریم . از آنجا که کلیه مراحل سالخوردگی تحت تاثیر عدم قطعیت قرار دارد ، بسیار مهم است که آنرا به صورت یک پدیده تصادفی مدل نمائیم .
کلمات کلیدی : سالخوردگی راکتور نیروگاه هسته ای مواد رادیو اکتیو رگرسیون