سابقه « پياده راه » در ايران (با تکیه بر نقاط ضعف و مثبت)

علی شهسوار¹ ندا سلطانی²

1) کارشناس ارشد معماری از دانشگاه ازاد اسلامی شیراز،عضو هیت علمی دانشگاه غیر انتفاعی ارم شیراز ، استاد معماری دانشگاه ازاد
2) کارشناس ارشد مرمت و احیا بناهای تاریخی،استاد معماری دانشگاه غیر انتفاعی

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی عمران ، معماری و طراحی شهری 9 شهریور ماه 1396 - دانشگاه کاسم بندیت ،بانکوک، تایلند(2iccacs.com)
چکیده :
امروزه كه حركت تازه‌اي در جهت توجه به سيماي شهر و ارتقاي كيفيت اسكان در شهرها در بين مسئولان امور عمراني به وجود آمده است، اين نكته درخور توجه است كه که واژه پیاده رو یا پیاده راه در کجای فرهنگ شهرسازی دنیا قرار دارد و چه عواملی می تواند در بهبود و ارتقاء کیفی این معابر و شریان های شهری موثر واقع گردد پر واضح است ارتقاء کیفی و کمی این فضاها (پیاده روها) با در نظر گرفتن کاربرد آن و محل شکل گیری علاوه بر اینکه می تواند با تشویق مردم به قدم زدن و حفظ سلامت در راستای بهبود سلامت جسمی و روحی شهروندان البته با در نظر گرفتن تمهیدات برای استفاده همگانی (معلولین، سالمندان، نابینایان و...) باشد قطعا در روند ترافیکی که منبعث از تردد بسیار زیاد وسایل نقلیه در خیابان هاست نیز تاثیرگذار باشد این مقاله که حاصل مشاهدات عینی و مطالعات اسنادی است به شیوه تحلیلی، توصیفی به تشریح موضوع پرداخته و با نتایج کاربردری سعی در ارائه راهکارهای عملی در جهت ارتقاء کمی و کیفی پیاده راه ها را در شهرسازی خواهد داشت .
کلمات کلیدی : شهر پیاده رو کیفیت معبر طراحی شهری