مقايسه مفاهيم منطقه گرايي مدرن و بومي گرايي

محترم فاتحی¹ فريد فروزانفر²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد بیرجند
2) دانشجوی دکترای معماری تهران مرکز

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی عمران ، معماری و طراحی شهری 9 شهریور ماه 1396 - دانشگاه کاسم بندیت ،بانکوک، تایلند(2iccacs.com)
چکیده :
منطقه گرایی در معماری، رویکردی است که در آن تعامل با فرهنگ و بستر فرهنگی از اولویت بالایی برخوردار است و لذا توجه خاصی به ویژگی¬های فرهنگی، جغرافیایی و اقلیمی منطقه دارد. این توجه به ویژگی¬های بومی، سبب ایجاد حس مکان در بنا شده و به اثر معماری روح می¬بخشد. این گرایش رویکردی مهم و قابل توجه در معماری کشورهای در حال توسعه می¬باشد. (1) ویژگی منطقه ای، خاصیت ضروری هر معماری معتبر است. از آنجا که تمام ساختمان ها بخشی از اینجای متعین را شکل می¬¬دهند، نمی توانند همه جا مانند هم باشند، بلکه باید ویژگی های خاص مکان معینی را دربرداشته باشند.(2) كه اين خود شناسايي معماري بومي و منطقه گرايي و حفظ هويت و فرهنگ بومي، هماهنگي بين معماري بنا و كاركرد آن، توجه به سنتها و فرهنگ گذشته و سعي در احياي آنها، و در نتيجه بهره گيري از اصول معماري ايراني را به دنبال دارد. در اين تحقيق كه رويكردي توصيفي-تحليلي دارد، سعي شده است معماري منطقه گرا و بومي مورد بررسي قرار گيرد و تفاوتهاي آن بيان شود. نوع پژوهش: كتابخانه اي است، كه از كتب، مقالات و سايتها و پايان نامه ها استفاده شده است.
کلمات کلیدی : معماری بومي بومي گرايي سنتي و جديد منطقه گرايي مدرن معماري منطقه گرا.