بررسي و تحليل روشهاي و سياستهاي تامين زمين و مسکن شهري با تاکید بر توسعه پایدار

حسین نوائی¹ علیرضا فرانیا²

1) دانشجوی دکتر جغرافیا برنامه ریزی شهری دانشگاه شهیدبهشتی و عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انتظامی و مطالعات اجتماعی ناجا
2) دانشجوی دکتر جغرافیا برنامه ریزی شهری دانشگاه شهیدبهشتی

محل انتشار : امنیت، پیشرفت و توسعه پایدار مناطق مرزی، سرزمینی کلانشهرها راهکارها و چالش ها (icsp.ir)
چکیده :
مسکن به عنوان تبلور فضايي و تجسم کالبدي فعاليت سکونتي انسان در محيط، خردترين واحد جغرافيايي محسوب مي-شود. از زمان تصويب بيانيه جهاني حقوق بشر در سال ۱۹۴۸ «حق داشتن مسکن مناسب» به عنوان يکي از اجزاي مهم «استانداردهاي زندگي مطلوب» معرفي شده است. از آن تاريخ همه دولت¬ها مقررات خاصي در بخش سرپناه وضع کرده ايران نيز با تشکيل وزارت آباداني و مسکن در سال ۱۳۴۳ و سپس وزارت مسکن و شهرسازي در سال ۱۳۵۳ قدم¬هايي در اين راه برداشته است. اين مقاله ضمن بررسی تجربیات جهانی و تحلیل روشها و سیاستهای تامین زمین مسکن شهری در جهان، بررسي مي نمايد که تعهدات و مسئولیت ایران در ارتباط با مقوله مسکن و برمبنای سیاستهای و برنامه های اعلامی در طول زمان چه روندي را طي نموده است. به نظر می رسد برنامه ششم توسعه که نگاهی جامع تر به شهر و مسکن دارد و توسعه پایدار شهری را سرلوحه خود قرار داده است می تواند با پرهیز از بخشی نگری و با نگاهی جامع، مانع از تکرار خطاهای گذشته شود اما وضعيت فعلي مسکن در کشور مشخص مي سازد که موفقيت چنداني در پاسخ به نياز مسکن مناسب به دست نياورده است.
کلمات کلیدی : مسکن شهری تامین مسکن برنامه ریزی شهری توسعه پایدار