گمشده اي بنام اصالت و آشنايي بنام روزمرگي

مهدی قبادی¹

1) کارشناسی معماری - ایران

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی پژوهش های نوین در عمران، معماری و شهرسازی (2cauconf.com)
چکیده :
جدايي گذشته از حال و آينده و همچنين بحث در مورد اين موازين كه آيا گذشته به آينده كمك كرده است يا تنها آينده بدون وابستگي به گذشته توانسته به پيش رود ،از بحثهاي متداول اين روزهاست كه كم و بيش از نقاط گوناگون جهان به گوش مي رسد . در اين مقاله سعي گرديده كه از نگاه و منظر ديگر به اين موضوع توجه شود و لايه هاي ديگري كه موجب اين جدايي شده است را بيان نمايد و از نظر باطني، جهات گذشته ـ حال و آينده را مورد كنكاش قرار دهد تا چگونگي رسيدن جهان در اين نقطه تكاملي را مورد هدف قرار دهد و بتواند نفي يا حٌسن او را بيان نمايد . نه مي توان گذشته را نفي كرد و نه مي توان حال و آينده را نقد پيش از موعد انجام داد . به اين منظور كه تنها آينده بايد به گذشته تبديل شود و زمان آن تغيير پيدا كند تا بتوان آنرا نقد كرد ، چه از منظر مثبت انديشي و چه از ديد تجربه انديشي براي آيندگان . همانطور كه تمدن پر سابقه ايران به ما نشان مي دهد و ايرانيها امروزه به گذشته خود افتخار مي كنند ، مي توان با يك نگاه ماورايي به اين نكته حائز اهميت رسید كه گذشتگاني كه ما امروزه به آن مي باليم در زمان خلق آثار خود ، بيشترين توجه را به زمان حال خود ملاك عمل قرار مي دادند نه اينكه آيندگان در مورد آنها چه تفكري خواهند داشت . مي توان گفت كه اين اصلي ترين عامل براي رسيدن به تعالي است يعني توجه به حال . در اين بحث سعي شده كه از زوايايي ديگری نبود اين حال و مشكلات اين روزهاي معماري ديده شود و در حد توان به آنها توجه و راهكارهايي ارائه گردد.
کلمات کلیدی : سنت مدرنيته اصالت هويت معماري