موزه هنرهای سنتی زاهدان؛ بستر مطالعه رابطه انسان و طبیعت به مثابه اصل بنیادین معماری پایدار

ندا خانی¹ علیرضا باوندیان²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری (دانشگاه آزاد اسلامی– واحد لبنان)
2) استادیار دانشکده هنر (دانشگاه نیشابور)

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی تحقیقات در عمران، معماری، شهرسازی و محیط زیست پایدار(2cauem.com)
چکیده :
موزه ها؛ همواره در بستر تاریخ نقشی چند ارزشی داشته و مبین اتصال میان تاریخ از یک سو و تحلیل تاریخ از سوی دیگر بوده اند. به عبارتی دیگر، موزه ها با کنار هم گماردن پاره ای از اشیاء تاریخی، عزم برانگیختن ِوجه پدیدار شناختیِ وجود مخاطبان را دارند تا ایشان به این آثار نه به عنوان اصل، بلکه به عنوان عوامل انگیزش بازخوانی دوباره حادثه ها بپردازند. معماری موزه به عنوان یکی از گرایش های معماری ِمنزلتی و دانشِ مباشرتی در صدسال گذشته جایگاه خاصی یافت. این معماری به موزه به عنوان نمادِ تکاپوی تاریخی تحلیلی انسان متمدن می نگرد. اما این رشته در استان سیستان و بلوچستان به رغم برخورداری از فرهنگ و تمدن دیرپای چندان مورد توجه قرار نگرفته است و سهم آن در ارتقاء فرهنگ اجتماعی چندان جدی گرفته نشده است. این تحقیق با هدف تبیین موزه هنرهای سنتی سیستان و بلوچستان، به منظور ارج نهادن هنرهای سنتی این خطه از کشورمان و بارویکرد به شاخص های ارزشی معماری پایدار (که خود در سرشت سنت تنیده گردیده) نگاشته شده و نتایج آن نشان داده است که نه تنها پایداری بلکه ماندگاری فرهنگی معطوف به رویکرد به آموزه های اندیشه سنتی و هویت های فرهنگی و ملی است؛ اندیشه ای که انسان و طبیعت و معماری را در رفاقت (و نه در رقابت) هم می جوید.
کلمات کلیدی : ‌موزه هنرهای سنتی معماری پایدار ارزش های سنتی اقلیم شناسی فرهنگی طبیعت گرایی