الزامات اساسی برنامه ریزی پایدار کاربری زمین در محلات شهری

سجاد مرتضوی¹

1) کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی تحقیقات در عمران، معماری، شهرسازی و محیط زیست پایدار(2cauem.com)
چکیده :
برنامه ریزی کاربری زمین شهری، با نگاه صرفاً فنی، سرانه ای و نرم افزاری، منهای اجتماع محلی و خواسته های شهروندان، دربردارنده اهداف توسعه پایدار، مردم محوری و مشارکت پذیری نیست. این موضوع در شرایط کنونی، نگرش و اقدامی نوین و کاراتر از آنچه بر سیاق گذشته بوده را می طلبد. این مقاله درنظر دارد تا با اتکاء بر انگاره سیستمی و فضایی و با تأکید بر مفهوم اجتماع محلی و مشارکت پذیری و اندیشه های برجسته و نوین در حوزه برنامه ریزی کاربری زمین شهری، الزامات اساسی در این مقوله را در قالب مدلی مفهومی با تحلیلی فراگیر و دربرگیرنده ارائه نماید. در این مدل، به طور کلی الزامات اساسیِ برنامه ریزی پایدار کاربری زمین در محلات شهری در چارچوب مفاهیم ذیل قرار می گیرد: 1) سیستم مدیریت شهری کارآمد، پاسخگو، شفاف، دارای نظام آماری و اطلاعاتی بهنگام، عدالت محور، یکپارچه، هماهنگ، مشارکت پذیر و تعامل کننده با سطوح محلی و فرامحلی با پرهیز از برنامه ریزی جزیره ای با هدف تحقق حکمروایی شایسته شهری 2) برنامه ریزی محله مبنا در جهت تحقق منفعت عمومی 3) هم افزایی کاربری اراضی از جهات جغرافیای طبیعی، ابعاد زیست محیطی، اقتصادی- اجتماعی، و ایمن سازی 4) بسترسازی برای تقویت حمل و نقل سبز شهری 5) بسترسازی برای رویارویی و معاشرت بیشتر ، تقویت مفهوم اجتماع محلی و آسایش و سلامتی شهروندان
کلمات کلیدی : سیستم مدیریت شهری هم افزایی کاربری زمین برنامه ریزی محله مبنا حمل و نقل سبز تقویت تعامل اجتماعی و مدنی