بررسی نقش سازگاری اقلیم و مصالح در هویت بخشی به معماری ایرانی

فرشته مظاهری خورزنی¹

1) کارشناسی ارشد معماری، پردیس البرز دانشگاه تهران،

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی تحقیقات در عمران، معماری، شهرسازی و محیط زیست پایدار(2cauem.com)
چکیده :
رشد روزافزون جمعيت و توسعه ابنیه در کنار دستاوردهاي نوين علمي، امروزه توجه بسياري را در وجوه مختلف مي¬طلبد؛ يكي از مهمترينِ موارد، بررسي و شناخت عوامل هويت بخش به معماری مي¬باشد. معماري در هر اجتماعی نمایانگر هويت آن منطقه است که در بستر محیط از عوامل خرد و كلان تشکیل می¬شود. در اين راستا هويت بومي را می¬توان در الگوهاي برخاسته از شرايط فرهنگي، مذهبي و ساير مناسبات اجتماعي دانست، اما آنچه از یاد رفته است هويت برگرفته از تعامل ميان اقلیم و معماري می¬باشد، بخشی از این تعامل در به کارگیری مصالح ساختماني و تكنولوژي بومي فراهم می¬شود. آنچه که امروزه به طور خواسته يا ناخواسته معماری بومِ ما را تهديد مي¬نماید، ناسازگاري یکی از اجزاءِ معماري با اقليمِ آن یعنی بی¬توجهی به پتانسيل¬هاي ناشي از كاربرد مصالح بومي و مصالح جدید ناهمساز با محیط مي¬باشد؛ که از نتایج آن خلق آثاری است که تعلق به یک منطقه مشخص ندارد، و این گونه سیمای شهرهای جدید با هویتی گمگشته شکل می¬گیرد. معماري ایرانی در تمام پهنۀ این سرزمین، نوعي معماري با هويت به شمار مي¬رود، آثاري كه حتي پس ازگذشت قرون متمادي همچنان پايدار و جاودانه¬اند. در اين پژوهش سعی بر آن شده تا با شناخت نقش و جايگاه مصالح بوم¬آورد در معماري ایرانی، بررسي ويژگي¬هاي معماري بومي، ضمن توجه به مصالح جدید ساختمانی، هویتِ در شرف فراموشی معماری را زنده نمود.
کلمات کلیدی : معماری بومی مصالح بوم آورد سازگاری اقلیمی طبیعت هویت بومی