بررسی الگوهای پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی با رویکردی بر مفاهیم انعطاف پذیری

فربد عسکری خانه کهدانی¹ میلاد زارع دزفولی² علیرضا زارعی³

1) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش معماری: دانشگاه آزاد واحد یاسوج،
2) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش معماری: دانشگاه آزاد واحد یاسوج،
3) دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش معماری: دانشگاه آزاد واحد یاسوج،

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی دستاورد های نوین در عمران، معماری، محیط زیست و مدیریت شهری(2ceuconf.com)
چکیده :
در سال های اخیر، در مورد مفهوم نیاز به پایداری پناهگاه های انسانی و چگونگی دستیابی به آن ها هزاران تعریف ایجاد شده است. در پی آن اقداماتی جهت آغاز سیاست های ملی برای نیل به هدف پایداری، با استناد بر الگوهای نوین صورت گرفته شده است. بررسی زیر ساختهای نظری تاثیرگذار بر تدوین الگوهای نوین طراحی مجتمع های مسکونی و تبیین معیارهای اولیه آن توسط معماران و شهرسازان معاصر باعث درک تواناییها و محدودیتهای نظریه ارایه شده آنها در طراحی معماری شده است. تحلیل مفهوم پایداری که در طراحی شهرهای جدید و یا توسعه مجدد شهرهای موجود با عنوان مجتمع مسگونی پایدار مطرح میگردد، رویکرد بوم شناسانه طراحی فضاهای زیستی، نگرش نوینی را در متون شهرسازی قرن حاضر رقم زده و تعاملی میان مجتمع های زیستی محیط زیست برقرار نموده است. روش انجام پژوهش مبتنی بر مطالعه اسنادی نظریه های مرتبط با الگوهای پایداری مجتمع های مسکونی است. مفاهیم انعطاف پذیری که در عصر روشنگری نمود یافت، دارای الگوهای متنوعی است که در این پژوهش به دنبال یافتن ارتباط بین مفاهیم انعطاف پذیری و الگوهای پایداری مجتمع های مسکونی هستیم. اهداف هم راستا با حفظ سامانه های محیطی و عملکرد مشترک میان الگوها، شکل گیری الگویی مبتنی بر توسعه پایدار رقم می زند و الگوی رشد هوشمند با اصول پایداری امتزاج یافته و گاهی با آن ترکیب می شود. معیارهای مربوط به انعطاف پذیری نمودی از اتخاذ روند نوینی از الگوهای طراحی پایداری در قرن بیست و یکم است.
کلمات کلیدی : انعطاف پذیری مجتمع مسکونی مفاهیم پایداری الگوهای پایداری مجتمع مسکونی