رابطۀ زبان و تفکر در پایگاه روانشناسی غرب و پایگاه قرآن

ابوذر دهداری¹ نازنین آهنگری²

1) دانشجوی کارشناسی ارشد مشاوره دانشگاه بین المللی امام رضا(ع)
2) کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی،انستیتو روانپزشکی ایران

محل انتشار : دومین کنفرانس بين‌المللی علـوم انسـانـی، روانـشـنــاسـی و علوم اجتمـاعی(2hpsconf.com)
چکیده :
هدف: نگارنده در اين مقاله درصدد است رابطه زبان و تفكر را در قالب آموزه‌ها و رويكردهاي روانشناختي غرب و قرآن توصيف نمايد. روش: روش اين مقاله از نوع مروري است. يافته‌ها و نتايج: رويكردهاي غرب در بازنمايي زبان بصورت عملكردهاي ذهني و محيطي اشتراك نظر دارند در اين تامل انگيزه‌هاي رواني نقطه آغاز تفكر به حساب مي‌آيند و در واقع پيكره ذهني كلام (سخن) را شكل مي‌بخشند و سپس مرحله توليد كلام آغاز مي‌شود. در فرآيند پيچيده انتقال از تفكر به كلام نقش كلام تنها صورت بخشيدن به تفكر نيست بلكه تفكر در كلام كامل مي‌شود. ازنگاه قرآن انسان با زبان ونطق زایانده می شود زبان صرفا بلند گوی افکار نیست بلکه جایگاهی رفیع تر داشته تا آنجا که وجه خلیفه اللهی او و نقطه تمایز او از سایر مخلوقات شمرده می شودتا جايي كه نقطه آغاز تحول واصلاح تفکروشخصیت و رفتار او را اصلاح گفتار و رسيدن به قول سديد (قول جلوگير و سد كننده نقطه ضعفها) مي‌داند.
کلمات کلیدی : زبان تفکر روانشناسی غرب قرآن