ایران و سازمان همکاری شانگهای پس از برجام

میلاد منصوری¹

1) ایران و سازمان همکاری شانگهای پس از برجام

محل انتشار : دومین کنفرانس بين‌المللی علـوم انسـانـی، روانـشـنــاسـی و علوم اجتمـاعی(2hpsconf.com)
چکیده :
در منطقۀ آسیای مرکزی ایجاد و گسترش موضوع خلا قدرت فضای پس از جنگ سرد، موجب حساسیت و توجه بازیگران منطقه به ایجاد ساختار همگرایانه شد. تشکیل سازمان همکاری شانگهای نشان‌دهندۀ این حساسیت و عزم اعضای موسس آن نسبت به مسائل بین‌المللی، منطقه‌ای و داخلی است. در این نوشتار برای تبیین ماهیت نظام ارتباطی حاکم بر روابط اعضای سازمان شانگهای با ایران و بالعکس پس از برجام از رهیافت مجموعه‌های امنیتی منطقه‌ای و همچنین نیاز پوششی فی مابین سیاسی و اقتصادی در سطح بین المللی استفاده شده است. فرضیۀ نوشتار براین‌اساس است که گرد هم آمدن رویکردهای متفاوت در شانگهای منجربه گسترش روابط همکاری‌جویانه و درعین‌حال، رقابتی و منفعت‌گرایانه به‌وسیلۀ متغیرهایی همچون مسائل تاریخی، شاخصه‌های ژئوپلیتیکی و ابزارهای اقتصادی در داخل و خارج از آن شده است.
کلمات کلیدی : آسیای مرکزی ساختار همگرایانه شانگهای نظام ارتباطی ایران پس از برجام سطح بین الملل .