طراحی مرکز آموزشی کودکان اوتیسم با رویکرد بهبود تعاملات اجتماعی

هستی جلالیان¹ رسول میرابی² فهیمه میرابی³

1) دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران
2) دانشگاه آزاد اسلامی واحد پرند، تهران، ایران
3) دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران

محل انتشار : سومین کنگره بین المللی علوم، مهندسی و تکنولوژی - هامبورگ(germanconf.com)
چکیده :
از سال 1943 که اولین شناخت راجع به اختلال اوتیسم صورت گرفت، تاکنون تحقیقات زيادی در مورد افراد مبتلا به اوتیسم و ويژگي‌های آنها انجام شده است. اکثر اين تحقیقات که توسط روانشناسان مطرح دنیا صورت گرفته است، اوتیسم را از منظر آسیب شناسي و علائم بررسي کرده و به ويژگي های اين اختلال پرداخته اند. اخیراً تحقیقاتي میان رشته ای بین معماری و روانشناسي برای اين کودکان در دنیا صورت گرفته است که نشان مي دهد محیط‌های مناسب برای اين کودکان، مي تواند تأثیر بسیار زيادی بر روند سلامتي آنها داشته باشد. از طرفي آمارها نشان مي دهد که اختلالات طیف اوتیسم فراگیر شده و اين شیوع در ايران هم رو به افزايش بوده است. اما در ايران مراکزی که به صورت خاص برای اين کودکان طراحي شده باشد بسیار محدود است و نمونه‌های موجود بدون در نظر گرفتن روحیات اين کودکان ساخته شده اند. با توجه به نقش معماری در طراحي فضای مناسب برای اين کودکان، انجام تحقیقي که بتواند نیازمندی‌های خاص اين کودکان از ديدگاه معماری را مشخص نمايد، ضروری به نظر مي رسد. هدف از اين مقاله طراحي مرکز آموزشي برای کودکان اوتیسمي زير پنج سال مي باشد که اکثر فضاهای در نظر گرفته شده در برنامه فیزيکي به گونه ای طراحي شده که انعطاف پذير بوده و قابلیت تبديل به رده سني 5-14 سال را دارد. با درنظر گرفتن معیارهای کیفي در طراحي اين مرکز، سعي در ايجاد حس امنیت و تعلق خاطر شده است و مي تواند مکاني برای رشد و تکامل جنبه آموزشي و بهبود روابط اجتماعی اين کودکان باشد.
کلمات کلیدی : کودکان اوتیسم معماری فضای آموزشی معیارهای کیفی طراحی بهبود روابط اجتماعی