بررسی رابطه خود تنظیمی و خودکارآمدی با کاهش احساس تنهایی در دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول شهر ورامین

مژگان میرزایی¹ پروانه قدسی² دکتر رویا کوچک انتظار³

1) کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد الکترونیک ،تهران ،ایران
2) استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز –دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی گروه روانشناسی –تهران –ایران
3) استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز –دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی گروه روانشناسی –تهران –ایران Roy.Kochak

محل انتشار : دومین کنفرانس علمی پژوهشی روانشناسی، مشاوره، علوم تربیتی و علوم اجتماعی موناکو(pcesconf.com)
چکیده :
هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه خود تنظیمی و خود کارآمدی با کاهش احساس تنهایی در دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه بوده که جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه در سال تحصیلی 1396-1397 که تعداد آنها 1790 نفر در شهر ورامین بود.براساس فرمول کوکران نمونه آماری 274 نفر که به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه احساس تنهایی راسل و پیلوا و کورتونا (1980 ) ، پرسشنامه خودتنظیمی بوفارد (1995) ، پرسشنامه خود کارآمدی شرر(1982)می باشد. پس از جمع آوری داده ها و بررسی نرمال بودن داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغییره استفاده شد. نتایج نشان داد خود کارآمدی و خود تنظیمی با کاهش احساس تنهایی رابطه مستقیم دارد یعنی به هر میزانی که بر توانمندی دانش آموزان در نظام دهی به افکار رفتار و احساساتشان بیشتر باشد احساس تنهایی در آنها کاهش می یابد و هر چه قضاوت بر کفایت و توانایی آنها افزایش یابد نیز احساس تنهایی در آنها کاهش می یابد.
کلمات کلیدی : خود تنظیمی خود کارآمدی کاهش احساس تنهایی