بررسی شبیه سازی انسانی از دیدگاه فقه امامیه و حقوق ایران

سمیرا مظفری لقا¹ محمود آقاجانی²

1) کارشناس ارشد حقوق خانواده ، گروه حقوق و معارف اسلامی ، واحد کرمان ، دانشگاه آزاداسلامی ، کرمان ، ایران
2) دکتری فقه و حقوق اسلامی ، استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی ، واحد کرمان ، دانشگاه آزاد اسلامی ،کرمان ، ایران

محل انتشار : چهارمین کنفرانس روانشناسی،علوم اجتماعی و علوم انسانی، دهلی _هند(pehconf.com)
چکیده :
شبیه سازی یک رویکرد درمانی است، که در دهه سوم قرن بیستم شکل گرفت. این روش درمانی در سال 1952 آغاز و سرانجام در سال 2002 منتهی به تولد انسان گردید، ویکی از روش های نوین درمان ناباروری می باشد . شبیه سازی دارای اقسام مختلفی از جمله شبیه سازی نباتی ، حیوانی ، شبیه سازی درمانی و شبیه سازی انسانی می باشد. آنچه که عنوان چالش و سوال در ذهن افکار عمومی در خصوص این نوع روش ها مطرح می شود این است که آیا تولید مثل و تولد انسان با استفاده از این روش از دیدگاه فقهی و حقوقی مشروع و قانونی محسوب می شود یا خیر؟ پژوهش حاضر با هدف بررسی دیدگاه های فقه امامیه و حقوق ایران در خصوص بررسی صحت یا بطلان استفاده از روش شبیه سازی انسانی در جهت درمان ناباروری زوجین انجام شده است. روش تحقیق از نوع توصیفی –تحلیلی و جمع آوری اطلاعات آن کتابخانه ای می باشد. در نهایت با بررسی این موضوع در فقه امامیه و حقوق ایران به این نتایج دست یافتیم که تمامی فقها امامیه استفاده از روش شبیه سازی نباتی و حیوانی و همچنین شبیه سازی درمانی را امری مشروع دانسته و حکم به جواز آن داده اند . اما در خصوص شبیه سازی انسانی میان آنها اختلاف نظر وجود داردگروهی موافق وگروهی مخالف استفاده از این روش می باشند. به لحاظ حقوقی و قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران نیز پیرامون شبیه سازی انسانی صراحتا حکمی بیان نشده است تنها تعدادی از حقوقدانان دیدگاه های خود را مطرح نموده اند که گروهی مخالف و گروهی دیگر با آن موافق می باشند و هریک دلایل خود را بیان نموده اند و درخصوص شبیه سازی درمانی نیز معتقدند مخالفت و ممنوعیت با آن عقلانی نمی باشند.
کلمات کلیدی : شبیه سازی انسانی فقه امامیه حقوق ایران