بررسی نسب کودکان حاصل از باروری های نوین از دیدگاه فقه امامیه و حقوق ایران

سمیرا مظفری لقا ¹ محمود آقاجانی ²

1) کارشناس ارشد حقوق خانواده ، گروه حقوق و معارف اسلامی ، واحد کرمان ، دانشگاه آزاداسلامی ، کرمان ، ایران
2) دکتری فقه و حقوق اسلامی ، استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی ، واحد کرمان ، دانشگاه آزاد اسلامی ،کرمان ، ایران

محل انتشار : کنفرانس بین المللی فقه، حقوق و پژوهش های دینی، دانشگاه های مجازی جهان اسلام _ دانشکده بین المللی ابن سینا گرجستان (www.iccad.ir)
چکیده :
باروری جدید یا تلقیح مصنوعی یک رویکرد درمانی است، که در اواخر قرن بیستم برای درمان ناباروری در زوجین شکل گرفت. ابتد بر روی ماهیان در سال 1765 آغاز و در نهایت به درمان ناباروری در انسان منتهی گردید. آنچه که پیرامون کودکان حاصل از روش های نوین باروری به عنوان چالش و سوال مطرح می شود این است که اینگونه کودکان به لحاظ نسب به چه کسانی ملحق می شوند و والدین آنها چه کسانی هستند ؟صاحبان تخمک و اسپرم یا زوجین دریافت کننده ؟ پژوهش حاضر از نوع توصیفی –تحلیلی و با هدف بررسی دیدگاه های فقه امامیه و حقوق ایران در موردنسب کودکان حاصل از باروریهای مدرن انجام شده است. و روش جمع آوری اطلاعات آن کتابخانه ای و فیش برداری از منابع موجود می باشد. در فرآیند پژوهش به یکسری نتایج دست یافتیم از جمله اینکه این نوع کودکان به لحاظ نسب به صاحبان اسپرم و تخمک ملحق شده و با آنها دارای نسب قانونی و رابطه نسبی می شوند و به موجب برخورداری از نسب قانونی از هر آنچه که مرتبط با نسب می باشد نیز برخوردار می شوند .
کلمات کلیدی : نسب باروری های نوین فقه امامیه حقوق ایران