طراحی مجتمع فرهنگی-آموزشی خشت دارالعباده با رویکرد معماری پایدار

اردشیر کاوسی¹ نوشین عباسی²

1) کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد،
2) استاد و عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی پژوهش های نوین در عمران، معماری و شهرسازی (2cauconf.com)
چکیده :
یکی از مهم‌ترین کمبودها در شهرهای امروزی، کمبود فضاهای فرهنگی و آموزشی بوده است، که امکانات گذران اوقات فراغت را برای مردم محدود می‌سازد. به نظر می‌رسد وجود فضاهای مناسب جهت حضور و برخورد افراد نظیر مراکز فرهنگی آموزشی، سبب جذب افراد به بافت تاریخی و ارتقاء حیات اجتماعی آن می‌شود. باید توجه داشت از آنجایی که فرایند اجتماع‌پذیری در فضاهای جمعی مستلزم حضور، مکث و تجمع افراد است، تلاش می‌شود احکامی معمارانه جهت افزایش حضور‌پذیری و تجمع‌پذیری در عرصه‌های فعالیت جمعی ارائه گردد. از طرفی معماری پایدار که در بطن بناهای سنتی ایران وجود دارد، با شاخص‌هایی چون توجه به ویژگی‌های اقلیمی، عوامل اقتصادی، عوامل اجتماعی-فرهنگی و به واسطه نگرش خلاقانه به نوع ارتباط محیط انسان ساخت و طبیعت، و ارائه اصول و راهکارهای معماری متفکرانه، چون ریتم و تکرار در فرم و فضاها، سلسله مراتب دسترسی، محوریت فضایی، ارتباط فرم و عملکرد و در عین حال توجه همزمان به مصالح متناسب با اقلیم، به معماری آموزنده از نگاه طراحان معاصر تبدیل شده است، که الهام از آن راهگشای رسیدن به توسعه ای پایدار است، که نیاز همه ساخت‌های حیات انسان (مادی و معنوی) را برآورده می کند،.(جلیل پور، 1393) این مقاله نتیجه یک طرح پژوهشی است که در آن سعی بر آن شده است که به طراحی مجتمع فرهنگی-آموزشی از دیدگاه معماری پایدار در شهر یزد پرداخته شود. بدین منظور در ابتدا با استفاده از مبانی برنامه‌ریزی شهری و منطقه‌ای، نقش این مجتمع ها مورد بررسی قرار می گیرد و پیشنهادی ارائه خواهد شد که یکی به ضوابط و اصولی که معیارهای کاربری زمین و دوم به پیشنهاد عناصر جدیدی که حضور این مجتمع‌ها را تقویت کند، باز می‌گردد. در انتها به طراحی مجتمع فرهنگی-آموزشی پرداخته شده است.
کلمات کلیدی : مجتمع آموزشی-فرهنگی توسعه پایدار معماری پایدار.