اصول طراحی معماري در شبكه با رویکرد بازانديشي ساختمان در فضای سایبر

محمد وارسته¹ هاجر فرخی² مهدی بنیادی نژاد³

1) دانشجوی دکتری معماری، دانشگاه آزاد اسلامی
2)
3)

محل انتشار : دومین کنفرانس بین المللی پژوهش های نوین در عمران، معماری و شهرسازی (2cauconf.com)
چکیده :
معماري هوشمند، معماري تعاملات است، كه سه شاخصه اصلي فضاي پيراموني را كه در آن و با آن زندگي مي كنيم دربر دارد : ذهن، جهان فيزيكي و شبكه (ها). سايبراسپيس با ياري نيروي big-bang خود، در حال گسترش و انبساط در برابر چشمان حيرت زده ي ماست. همانگونه كه نجوم مي گويد كه جهان ما از انفجار يك «هيچ» در پانزده بيليون سال پيش پديد آمده است، سايبراسپيس نيز يك «پيش هيچ» است. براي هزاره ها، آرشيتكتان متوجه بدن پوست پوش و محيط محسوس پيرامون آن بودند تا براي او پناهگاه، آسايش و امنيت ايجاد كنند و در اين راه از عواملي چون نوري كه بر محيط پيراموني او مي‌افكندند، وضعيتي كه براي گفتگو و نغمه سرايي پديد مي آوردند، با تنظيم و طراحي احساس نرمي و سفتي با مواد نرم و سخت، با بوها و رايحه ها و … ياري مي جستند. حال آنها بايد به مواردي تازه تر توجه كنند. بدنهاي مجازي با تعاريف گوناگون كه مي توانند تا فواصل دور دست را حس كرده حتي به فعاليت بپردازند، اما در عين حال بعنوان بخشي از پيرامون خود در آن محصور باشند؛ حال آرشتيكتان فضاي فيزيكي و سايبر – كه بدن و گستره ي الكترونيكي آن را در خود جاي داده اند – در راه پيوند اين دو فضاي ناهمگون قرار دارند. اينك اتحاد كلاسيك فضاي معماري و تجربي از ميان رفته است – همانگونه كه مدتها پيش نيز در سن تأترها از ميان رفته بود – و آرشيتكتان بايد بتوانند از پس طراحي اين وضع نوين نيز برآيند.
کلمات کلیدی : معماري سايبراسپيس شبکه فضا