نگرشی بر سیر تکامل شهرسازی معاصر ایران در ارتباط ذهنی و مکان های مهم

پیمان نقی پور¹ افشین نقی پور²

چکیده :
فضایی که نمی توان آن را رابطه ای، تاریخی یا هویت ساز توصیف کرد، در مقابل مکان، ناممکن است. در غیرممکن، یک فرد می تواند نقش آفرینی را در یک محیط ناشناس تجربه کند و در میان جمعی از مردم تنها باشد. مردم میل شدیدی برای ارتباط ذهنی با مکان‌های مهم دارند، اما وقتی چیزی غیرممکن باشد، این پیوند ذهنی از بین می‌رود و فرد دیگر احساس نمی‌کند که مجبور باشد آن را توسعه دهد یا در ساخت آن شرکت کند. علاوه بر این، او هیچ توجهی به اتفاقات، دغدغه ها و مشکلات شهر ندارد. در این پژوهش، بررسی و تحلیل عناصری که در ایجاد جغرافیای غیرممکن عجیب کرج نقش دارند، انجام شده است. روش تحقیق ترکیب روش های کمی و کیفی است. با استفاده از یک رویکرد کمی، ابتدا به ایده هایی که در حال حاضر در جغرافیای Namcan وجود دارد نگاه می کنیم. در مرحله بعد، با استفاده از رویکرد کیفی، داده های جمع آوری شده از سناریوی فعلی را بررسی می کنیم. نتایج نشان می‌دهد که کرج شهری غیرممکن از نظر جغرافیایی است، ویژگی‌ای که منجر به فقدان اجتماع در میان مردم و همچنین خشونت و بی‌میلی برای تعامل شده است. با توجه به اینکه ما با انبوهی از فرهنگ ها سر و کار داریم، یکی از بارزترین توضیح برای غیرممکن بودن این کلان شهر، تنوع خرده فرهنگی و ظرفیت مهاجرت آن است. در نتیجه، درک مشترکی از تاریخ، گذشته یا فرهنگ شهری وجود ندارد.
کلمات کلیدی : شهرسازی، معاصر، ایران، ارتباط ذهنی، مکان های مهم، نقش آفرینی

زبان مقاله : فارسی
محور مقاله : مهندسی معماری و توسعه پایدار
محل انتشار : اولین کنفرانس بین المللی طراحی در مهندسی عمران، معماری و شهرسازی
آدرس وب سایت کنفرانس : dcauconf.com
ارسال کننده : پیمان نقی پور
کد IOI مقاله : XHDC-AZAZFG
لینک مستقیم مقاله : https://isnac.ir/XHDC-AZAZFG