کاربری سرانه های اراضی در آمایش فضای سرزمین، مورد: بخش جاجرود

حسن مومنی¹ احمد ایرانخواه² امیر نیکخواه³ حمید شیرخوانی آزاد⁴ مسعود حشمتی⁵

چکیده :
شناسایی انواع کاربری های زمین نیازمند ارزیابی دقیق ظرفیت های مکانی آن ناحیه است. به منظور ارزیابی توان، برای نوع خاصی از کاربری، توجه به مقوله های فضایی- مکانی در غالب برنامه های آمایش سرزمینی امری ضروری است. لذا شناخت اصول قابل تعمیم، مبانی اندیشه ای و روش شناسی مناسب موجب خواهد بود تا انتخاب گزینه ها و طراحی ها در تعیین دقیق و فنی کاربری اراضی رعایت شود. بخش جاجرود در شرق تهران به عنوان ناحیه ای با رشد بالا و وجود اراضی مرتعی فراوان، از گسترش تغییرات کاربری اراضی بهره مند است که نمونة مناسبی برای ارزیابی بشمار می آید. بر این اساس اقدام به توزیع پرسش نامه در محدودة مطالعاتی شد که حجم نمونه 74 خانواری را شامل می شود، روش تحلیل این پژوهش روش سلسله مراتبی AHPاست و مدل مورد استفاده در این تحقیق، توصیفی- تحلیلی به استناد منابع دسته اول با متد نمونه گیری موردی- احتمالی صورت گرفته است. علاوه بر روش کمی اشاره شده، مصاحبت های حضوری و مشاهدات میدانی صورت پذیرفت که در تحلیل کیفی تحقیق مؤثر است. نتایج اخذ شده از بررسی ها، بیان کنندة تقاضای زیاد برای تغییر کاربری اراضی به ویژه در روستا- شهر سعیدآباد است. روستاهای مورد بررسی از اصالت رایج یک روستا که در ذهن عموم متبین است خارج شده و فعالیت زراعی ندارد. لیکن برآیند رویکرد الگوی تغییرات مکانی یک روستا را در معرض قرار می دهد. که تبدیل روستاهای بین محوری به روستاهای صنعتی، استراحت گاهی، تجاری و ویلایی از جمله آن است. بی شک ظرفیت منابع و زمین دارای محدودیت است، در این راستا آرایش فضایی مناسب برای استقرار هر نوع فعالیت با برنامه ریزی و پیش بینی های آینده هرچند نیازمند صرف زمانی طولانی گردد، نتایج مطلوبی بهمراه خواهد آورد.
کلمات کلیدی : کاربری زمین، ضریب برخورداری، آستانة فضا، حد متضمن کارکرد، بخش جاجرود.

زبان مقاله : فارسی
محور مقاله : علوم انسانی
محل انتشار : کنفرانس بین المللی مهندسی و علوم کاربردی
آدرس وب سایت کنفرانس : iceasconf.com
ارسال کننده : حسن مومنی
کد IOI مقاله : XYCZ-AADEC
لینک مستقیم مقاله : https://isnac.ir/XYCZ-AADEC