بررسی جایگاه طراحی شهری در توسعه شاخص های دموکراسی

علی زنگنه¹ محسن اکبرزاده²

چکیده :
پس از آنکه همسانی کالبدی و فرهنگی ِ شهر سنتی توسط انقلاب صنعتی به دست اندیشه ها و توان های متنوع جهان مدرن، از هم گسست، شهر معاصر مجبور شد برای ساماندهی وضعیت غیر ارگانیک خود، اندیشه های مدیریتی مبتنی بر جهان بینی حاکمش را به کار بگیرد. دموکراسی نیز به عنوان یکی از بارزترین رویکردهای اجتماعی معاصر، به مثابه یک الگوی رفتارساز، شهر را دامنه ی تاثر خود قرار می دهد. فضاهای جمعی به عنوان حلقه ی واسطه میان محیط اجتماعی و محیط کالبدی، تجلی عینی دموکراسی در تنظیم رابطه فرد، اجتماع و حاکمیت اند. درک این موضوع که چه فرآیندهای شهرسازانه ای به تولید فضای شهری منجر می شود و چه فرآیندهایی مانع آن، رهیافت ما در تعیین جایگاه طراحی شهری به عنوان رویکردی کیفی و مردمی است. از همین رو با بررسی چهار عامل سیاست گذاری، برنامه ریزی شهری، طراحی شهری و معماری به عنوان سلسله سطوح دخیل در ایجاد فضای انسان ساخت، دامنه تاثیرات هر یک را در ایجاد فضای جمعی مردم سالار بررسی کرده و تاثیر الویت یافتن هر یک از این چهار نقش را بر کیفیت فضای جمعی مورد قیاس قرار می دهیم که آشکار کننده ی نقش متمایز طراحی شهری در تولید و تکوین عرصه ی عمومی است.
کلمات کلیدی : فضای جمعی، حوزۀ عمومی، طراحی شهری، برنامه ریزی شهری، دموکراسی

زبان مقاله : فارسی
محور مقاله : مهندسی شهرسازی وتوسعه شهري پايدار
محل انتشار : سومین کنگره بین المللی عمران، معماری و توسعه شهری
آدرس وب سایت کنفرانس : 3icsau.ir
ارسال کننده : علی زنگنه
کد IOI مقاله : XYAK-ZFGEA
لینک مستقیم مقاله : https://isnac.ir/XYAK-ZFGEA