توسعه و معماری پایدار و رابطه آن با طبیعت و انسان

سید علی شجاع رضوی¹ علیرضا دشتخواه² دکتر کیمیا قلی نژاد³

چکیده :
حیات منحصرا در محیط پایدار و اقلیم مناسب، توسعه و رشد مییابد. عوامل محیطی را انسان، شناخته و بدون رابطه صحیح با محیط زیست، امكان تكامل کالبدی و کیفی نمیتواند وجود داشته باشد. زندگی انسان تنیده شده است به محیطی که برآورده کننده نیازهایش میباشد. گویی این معادله یكطرفه تا پایان جهان ادامه خواهد داشت. غافل از آنكه سر انجام نامتوازن بودن این دو کفه بشر را با دنیایی ویرانگر روبرو خواهد ساخت که خود با دست خویش ساخته است. معماری، این هنر سنگین پا تنها زمانی میتواند نقش خود را در این عصر کنونی بصورت پررنگ حفظ کند که گسست خود با محیط را به فراموشی سپرده و دست در دست محیط اطرافش، بار دیگر قدعلم کند. بهترین طراحی معماری، طرحی است که بتواند نیازهای اجتماعی، اقتصادی، تكنولوژیكی، زیبایی شناختی و زیست محیطی را توامان فراهم آورده و نتیجه آن سنتزی از همه عوامل دخیل در آن باشد و توسعه ی پایدار رانوید دهد. بقای پایدار انسان و محیط انسانی وابسته به حفظ و تداوم تعادل جهان زیستی است و به تبع آن پذیرش نقش و مسئولیت اخلاقی سرپرستی انسان بر منابع بوم شناختی، کنشی آگاهانه و هوشمندانه را در تنظیم رابطه محیط پیرامونی و محیط طبیعی میطلبد. رویكرد معماری پایدار بر این بنا قرار دارد که نسبت به پیامدهایمخرب فعالیت های انسان بر محیط زیست پاسخگو باشد.این امر بدین معناست که برنامه توسعه طوری تنظیم شود که حداقل اسیب زیست محیطی را دنبال داشته باشد.
کلمات کلیدی : توسعه پایدار، معماری پایدار، طراحی پایدار، تحولات پایداری.

زبان مقاله : فارسی
محور مقاله : مهندسی معماری و توسعه پایدار
محل انتشار : چهارمین کنگره بین المللی مهندسی عمران ، معماری ، مصالح ساختمانی و محیط زیست
آدرس وب سایت کنفرانس : caucong.com
ارسال کننده : سید علی شجاع رضوی
کد IOI مقاله : AZAE-AZDCFF
لینک مستقیم مقاله : https://isnac.ir/AZAE-AZDCFF